K's veren

"Weet je wat jij moet doen", zei de man tegenover mij, "jij moet eerst eens even lekker je veren schudden". En hij deed het voor. Veren schudden. Nu ben ik niet zo van het moeten, en gezien het feit dat ik de man tegenover mij ongeveer 20 minuten geleden voor het eerst de hand had geschud was de acceptatiekans van zijn voorstel nogal klein. Maar toch. Hij had gelijk. Ik moet echt eerst even mijn veren schudden.

Want ik voel pijn als ik vertel dat ik ontslag heb genomen. En ik word emotioneel als ik vertel waarom ik dat gedaan heb. Op het moment dat ik vertel over hoe leuk het eerst was schijn ik nogal melancholisch te kijken. En de boosheid die ik voel over alles wat veranderd is helpt niet bij het zoeken naar een nieuwe baan.

Het kan soms raar lopen. Zo heb ik een wereldbaan. En zo neem ik ontslag. En daartussen? Teveel. Ongeloof, ontkennen, verzet, slapeloze nachten, onmacht, doorgaan, tegen beter weten in, besef, loyaliteit, realiteit, keuzes, uitstellen. En dan het moment dat ik onder ogen moet zien dat het ten koste van mijzelf gaat. Dat alles waar ik in geloof kapot gaat, dat de koers die gevaren wordt een koers is die niet bij mij past. Dat alles waar ik voor sta tenonder gaat in het grote geweld van minimale kosten en maximale opbrengsten.

Het is de enige juiste beslissing. Zij gaan dat pad, ik stap eraf. Maar het team dat ik achterlaat verdient beter. Daar zit de pijn en de melancholiek. Veren schudden. Juist ja. Dat moet ik eerst doen.