Bij ons gaat het eigenlijk altijd op dezelfde manier. F. pakt zijn eigen spullen bij elkaar. Ik vul dat aan met alles voor 3 kinderen en mijzelf (geheel gesorteerd op kleur, verschillende voorbedachte setjes en alle weertypes bestendig), inclusief de toiletspullen, beddegoed en aanverwante overkoepelende zaken en prop het geheel in tassen, koffers en zakken. Dan komt F. naar boven om de bagage op te halen en naar de auto te dragen. Na de eerste heen en weer trippel begint hij met heel hard vloeken dat het "nóóit mee kan" en dat "het véél te veel is" en dat "we echt maar 3 f**ing dagen weggaan". Ik zucht een keer diep en bedank mijzelf dat ik weer zo goed heb ingepakt voor de hele familie.
Dit weekend was er een extra complicerende factor. Opa had gevraagd of de fiets van V. ook mee zou kunnen, maar natuurlijk riepen wij. Daarmee was de achterbak vergeven. De skibox ging op het dak, de achterbank werd vol gestouwd en Jonas de hond moest voorin, tussen de benen van de bijrijder. "Moet je nou kijken wat een volle auto, dat is toch belachelijk voor een weekendje weg!"
En het had zo goed gepast dit jaar. Want toen wij, na een reis van twee én een half uur, op de plaats van bestemming de achterbakvullende fiets uit de auto haalde bleek deze op slot. Het sleuteltje hing aan het haakje. Thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten