K's rennen

Het is me al vaker opgevallen. Rennen op emotie loont. In ieder geval in mijn geval. Verlaat ik kribbig en of chagrijnig het huis dan ga ik als de brandweer. Op de hoek van de straat voel ik al dat de het ritme van mijn voeten mijn chagrijn verdrijft. Met iedere pas werk ik aan mijn gemoed. Ik loop het eruit. Met grote passen gaat het sneller. Ik zet mijn tanden in de dijk. Vreet 'm op. En verdomd het helpt, een soort actief herstel. Eigenlijk is rennen een vorm van schrijven. Het beste resultaat wordt gebouwd op emotie. Het wezenlijke verschil is dat ik na een rondje rennen moet hijgen en na een stukje schrijven geblogd heb.

Anyhow. Dit weekend is het mijn verscheurde moederhart wat mij de dijk over jaagt. Donderdagochtend zwaaiden wij V. uit. Voor een heel lang enorm lang hemelvaartweekend kamp. Met de korfbalclub. Voor het eerst. V. vond het zelf ook best een beetje spannend dus ik kon het natuurlijk niet maken om luid grienend afscheid te nemen. Ze vond de omhelsing die ik haar gaf al ietwat overdreven, "papa, help, mama doet het heel strak". En daar ging de bus. Met mijn kind erin. Help.

Thuisgekomen zocht ik naarstig naar een tijdelijk evenwicht in ons verkleinde gezin. Kansloos natuurlijk. En zinloos ook. Hup! Aan die renschoenen en de dijk op. De IJsselsteinloop is bijna dus er zijn meer vliegen te slaan. Trainen voor een enigszins acceptabele tijd en een leeg hoofd. En het werkt heus. Trainen voor een enigszins acceptabele tijd helpt structureel, ik krijg er vertrouwen in. Een leeg hoofd is tijdelijk. Ik vind het namelijk gewoon echt een toestand. Mijn kind op kamp. Ik zal heel opgelucht zijn als ik haar morgen weer veel te strak vast kan houden. Pffff.

K's gedachten...

...op een avond dat ze alleen thuis is...

...zal ik de stoommaaltijd meteen maar in de magnetron gooien... ...of nee, ik wacht nog even dan eet ik tijdens dwdd, lekker op de bank... ...dan ga ik eerst even stofzuigen... ...waarom ben ik in hemelsnaam aan het stofzuigen... ...mauwt die kat altijd zo hard... ...tering, waarom staan al die schoenen door de kamer heen... ...ik heb nu gewoon honger, dan maar eten tijdens iets anders op tv... ...wat is er eigenlijk op tv om 7 uur... ...ah... ...showniews... ...waar zal ik die oude Donald Ducks eens opruimen... ...geen idee... ...dan maar even op tafel... ...jemig dat bord is heet op schoot... ...hoe deed ik dat ook al weer... ...o ja, een kussen er tussen... ...even telefoon checken... ...wat is dat geritsel... ...kut, zit die kat weer met zijn neus in mijn spaghetti met kaassaus... ...zal ik er een wijntje bij drinken... ...nee, die gewoonte is er juist zo mooi uit... ...water is prima... ...ik doe even de kaarsjes aan... ...nou ja, waarom water... ...F. ligt waarschijnlijk al lang lam in één of andere Oeteldonkse hoek, onder een Oeteldonkse tafel... ...zit ik hier een beetje aan het water... ...duh... ...proost, een lekkere bier... ...even telefoon checken... ...vind ik het lekker rustig dat niemand me whatsappt... ...of vind ik het ongezellig... ...lekker hoor, die spaghetti met kaassaus... ...waarom doet die heks van een Jannetje zo schijnheilig bij Matthijs aan tafel... ...mauwt die kat altijd zo vaak... ...zal ik mijn moeder bellen om te vragen of zij het ook een heks vindt... ...het is pas half 9... ...even kijken wat er op tv is... ...niks... ...mooi dan kan ik doen wat ik wil... ...wat wil ik... ...jezus weet ik veel... ...zouden de kinderen al in bed liggen... ...hebben we nog lekkere koekjes... ...een kopje thee erbij... ...als ik nu alvast Jonas uitlaat hoef ik er straks niet meer uit... ...even telefoon checken... ...ja ik ga Jonas uitlaten en dan ga ik verven... ...daar heb ik zin in... ...ik kan ook vroeg naar bed... ...dat is wel zonde... ...of de foto's uitzoeken... ...zou F. nog leven... ...eerst even de was vouwen...

K's slaapfeestje

Laat ik met het eind beginnen. Ze waren om 7 uur pas wakker. Eerlijk is eerlijk, dat viel alles mee. Je hoort zat verhalen over toestanden met kinderen die om 5 uur ’s ochtends al door je huis stuiteren. Dat was zeker niet het geval.

Dat ze pas om half 4 allemaal stil waren is daar wellicht de oorzaak van. En dat ze pas stil werden toen F. er met zijn slaapzak tussen ging liggen geeft aan dat kinderen van 9 en 10 veel meer energie hebben dan ik ooit had kunnen verzinnen. Want als ik dat ook maar enigszins had verzonnen was dat hele F**ing slaapfeestje er van z’n lang zal ze leven niet gekomen.

En dat terwijl het in den beginne nog redelijk hoopvol leek. Ze hadden schreeuwend en tetterend The Voice gekeken, we hadden bij iedereen een valeriaantje door de appelsap gedaan (geintje… al was het waarschijnlijk een briljante oplossing geweest) en de bedden in de woonkamer waren zonder noemenswaardige gevechten verdeeld. Dus om half elf togen F. en ik redelijk opgewekt naar boven. Wij zetten onszelf met boek en angry birds in bed, rekening houdend met nog een uurtje of anderhalf rellen. Hoe naïef kan je zijn?

Binnen het uur meldden zich 3 verstandige kinderen (de welbekende afhakers) bij ons bed met het verzoek boven te mogen slapen. Er bleven er 5 over die beneden vooral het stuk ‘feestje’ van het ‘slaapfeestje’ heel serieus namen. Af en toe sukkelde één van ons in slaap om weer wakker te schrikken van aanzwellend geluid vanuit de woonkamer. Het kwam in een soort van golven. Eén van de jongens maakte dan een stomme grap, de meisjes gingen daar nog stommer om lachen en vervolgens schreeuwden de jongens tegen elkaar hoe leuk deze grap was geweest. Het deed denken aan vroeger, toen we nog babies hadden. Dat je in bed ligt, alert op ieder geluidje, met de mantra ‘val in slaap kleintje val in slaap kleine baby val nou in slaap klein monster’ in je hoofd, en dat je dan voor je gevoel, ondanks alles, nét in slaap bent gesukkeld als het geluid uit de babykamer aanzwelt tot een serieus niet langer te ontkennen gekrijs. De baby blijkt niet te slapen. En ik denk dat iedere jonge ouder het met mij eens is dat de week waarin het erop gaat lijken dat die nachtelijke toestanden voorbij zijn één van de grootste zegeningen is in het jonge ouder bestaan.

Anyhow. Na 3 uur welverdiende rust moest er één plassen en had de rest trek in een boterham. De ochtend bestond uit het per sms geruststellen van de verschillende moeders dat zij echt niet de enige waren met een grijzig uitgeput kind op de bank.

V. vond het fan-tas-tisch. Dat is mooi want tot zover het hoofdstuk slaapfeestjes.

K's gesnuffel

Lieve V.'tje,

Morgen is het zover, dag 1 van je schoolloopbaan. Waar je je, naar alle waarschijnlijkheid, aanstaande donderdag al van afvraagt of je echt iedere dag moet. Ja schat, iedere dag. Voorlopig nog even.

Je kroop vandaag bij mij op schoot voor een knuffel en ik snuffelde wat rond in je nekje. En ik mummelde iets van 'mmm... geen babietje meer, mmm... geen peutertje meer... mmm'. 'Dan moet er een nieuw babietje komen', opperde je. Zeker niet. Jij blijft de kleinste van het stel, en zo af en toe grijp ik je op schoot en snuffel ik rond in je nekje, zoals ik al deed toen je nog een babietje was . Je knikte instemmend. Het is een goed plan.

Je bent toe aan school, zoals we dat een tijdje roepen, zoals beaamd wordt door de juffies van het kinderdagverblijf en zoals ook de juf van groep 1 bevestigt na een paar middagen wennen. Je bent gretig, op zoek naar nieuwe dingen, niet bang om in het rond te kijken. Je kijkt de wereld in en vraagt wat er voor je bij is. Je maakt contact, bent nieuwsgierig en duidelijk over hoe je het graag wilt. Je bent toe aan school.

En wat fijn is, is dat er op school iedere dag weer een hele hoop jongetjes zijn. Want ooohhh wat heb je af en toe behoefte aan jongetjes. Jongetjes om mee te rennen. Jongetjes om mee te knokken. Jongetjes om mee te gillen. Jongetjes om mee te voetballen. Jongetjes om mee te gooien. Jongetjes om mee te stoeien. Oerdriften die vervult moeten worden maar waar je zussen hun keurige neusjes voor ophalen.

Je wereld gaat groter worden kleine man. En daar gaan we weer, het inmiddels bekende maar nooit beminde loslaten klopt weer aan de deur. En tja, het is toch zo dat je als nummer 3 net wat minder toestand veroorzaakt met deze stap dan nummer 1 deed. We zijn toch al een beetje door de wol geverfd geraakt. Been there, seen it. Al heb ik me daar wel vaker in vergist.

Ik gun je een vrolijke fijne wereld waarin iedereen je met open armen zal ontmoeten omdat jij dat leuke ventje bent met die blonde krullen waar ze op zaten te wachten. En ik weet ook dat het anders zal zijn. Vergeet dan niet dat ik je op schoot zal grijpen en in je nekje zal snuffelen. Gewoon omdat dat fijn is.

K's ruimtelijke inzicht

Ik kan maar het beste meteen met de deur in huis vallen: dat is niet al te best.
Helaas. Want ik zou echt heel graag een drommels goed ruimtelijk inzicht hebben. Dat je 1 keer een vluchtige blik op de kaart werpt en vervolgens gewoon de weg vindt. Of dat je zo quasi nonchalant om het hoekje kijkt en meteen ziet dat de bank die draai prima kan maken en dat dat dan ook nog waar blijkt te zijn. Of dat je als de bank de draai niet meteen kan maken nog 3 verschillende manieren kan verzinnen waarop het waarschijnlijk toch wel kan. Maar helaas.

Wat ik wel heel goed kan is knopen hakken. Over waar we naar toe gaan op vakantie. Over dat jurkje of die schoenen. Of over de koelkast die vervangen moet worden. Op het moment dat de teller op minimaal 28 jaar staat (als het niet meer is), het water permanent onder in de koeling staat, we al jaren klagen over te weinig vriesladen en de Wehkamp een korting geeft van 25% heb ik de knoop snel gehakt. Wiehoe een nieuwe koelvriescombinatie voor in de schuur met 3 vriesladen, 3!!!

"Zeg schatje, hoe hoog is die nieuwe koelkast?"
"Stond er niet bij volgens mij... ach in het ergste geval past de magnetron er niet meer bovenop."

Gister werd hij bezorgd. De bezorgjongens schoven hem scheef de schuur in, wilden de draai maken om de koelkast rechtop te zetten en klemvast. Scheef in de schuur, geen beweging meer te krijgen in die hele koelkast. Eén van de jongens legde moedeloos zijn hoofd tegen de koelkast aan. Ja jemig, het was vrijdag einde van de dag, hij wou ook naar huis.  F. nergens te bekennen (zat ergens in Dld te bieren ter ere van het jaarlijkse dispuutsuitje), ikke vrouw alleen, 3 onzelfstandige kinderen, dacht alleen maar: "boehoe ik wil deze nieuwe koelkast in mijn schuur!" "Maar hoehoe???"  De bezorgjongens zagen het lijk al drijven en duwden de ontvangstbevestiging onder mijn neus, of ik even wilden tekenen. Gekke gerritje dacht ik, eerst een oplossing voor dit inmense probleem, no way dat ik zometeen een mega koelvriescombinatie in mijn iemiemienie keukentje heb staan.

Gelukkig zaten wij nog midden in een roseetje op een kleedje en kwamen daar mijn bijdehante buurvrouwen aangesneld, van wie er één gespecialiseerd is in het verzinnen van creatieve oplossingen voor onmogelijke toestanden. Ze ging direct helemaal los: dat er dan maar een stuk uit het plafond gezaagd moest worden, of één van de bezorgjongens misschien een decoupeerzaag bij zich had, en dat ik als koper natuurlijk geen boodschap had aan het feit dat het vrijdag einde van de dag was en of ze het niet nog eens andersom konden proberen met de deur naar het noorden en... Ik stond er een tikje appelig bij dat moet gezegd worden, de bezorgjongens zagen er niet veel beter uit.

Toen kwamen de buurmannen. Die bekeken de toestand, hoorden de wild west ideeën van de creatieve buurvrouw aan en zeiden resoluut: "We moeten graven." En zo geschiedde. Ik stuurde de bezorgjongens naar huis, reikte de schep aan, smste F. over wat gaande was en hoen ruimtelijk rund ik weer was geweest en bleef op afstand. Buurjongen B. zat er op zijn hurkjes bij en hoopte hard op een spannende schat maar het bleef bij een briljant idee, een kwartier werk voordat de koelkast zijn draai kon maken en vervolgens stond als een huis.

De magnetron past er overigens niet meer bovenop. Op een haar na uiteraard.

K's dikke tranen

40 jaar groeien

2 uur en 33 minuten zagen

Crimineel is het.

Het enige maar dan ook enige goeie nieuws is dat ik het kleedje met het roseetje beter kan zien liggen vanuit het zolderraam...

CitatenK's

V.'tje en ik zitten in het bubbelbad.
De bubbels zijn er nog niet dus we darren wat rond in het bad.
Als de bubbels aan gaan schiet V.'tje het bad uit.
Hij kijkt over zijn schouder en roept:
"Mama! Wat wordt dat?"