Voor mij was het zeker tijd om mijn neus eens buiten de deur te steken, voor iets anders dan een dagelijkse boodschap of een ommetje naar school. En V.'tje moest mee, hij gaat waar zijn fles gaat. Dus afgelopen vrijdag verlieten wij samen het pand. Gewapend met maxi cosi, reiswieg, wipstoel, dekentje, luiers, speentje en billendoekjes. Mijn huiselijkheid van de laatste maanden maakte dat de meiden het maar vreemd vonden: "Hoezo ga jij weg? Mogen wij mee? Ben jij morgen dan wel weer terug?"
Ik had er zin in. Lekker een avondje koken en kletsen met een paar vrouwen. Ik zag het helemaal voor me, V.'tje in de wipstoel, tevreden lachend naar de vrouwen om zich heen, even aan de tiet en dan lekker slapen in de reiswieg. Ik aan tafel, onder het genot van mijn ene bokbiertje, gezellig keuvelend en genietend van het zojuist bereidde heerlijke diner.
Toch vreemd, dat er bij kind 3 nog steeds geen realiteitszin in mij zit. Nergens in mijn verwachting over de avond zag ik mezelf met een ontroostbare baby door de woonkamer ijsberen. Geen enkele keer had ik vooraf bedacht dat zoonlief misschien wel helemaal niet toe was aan een wilde avond en gewoon lekker in zijn eigen bedje in zijn bakerdoek had willen liggen (de bakerdoek die ik uiteraard niet meegenomen had.... paste niet meer in de auto ofzo...).
Er bleken wel een paar dingen zoals verwacht hoor, het was gezellig, het diner was heerlijk en het was zeker voor herhaling vatbaar. Maar dan laten we V.'tje en zijn fles thuis, bij papa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten