Het was geen verrassing hoor. En we hadden er ook al over gepraat. Over waar hij dan heen gaat en dat dat helemaal niet ver weg is. Maar blijkbaar was het allemaal nog wat virtueel. Tot het moment dat we van de week de straat in reden en het bord aan het huis hing.
"O...", schrok V.: "te koop...". Ze verborg haar gezicht in haar handjes en begon te snikken. Wel een kwartier lang tranen en verdriet. Groot verdriet over hoe dat dan verder moet. Want dat ze niet alleen de drukke straat over mag steken. En wat dan als wij geen zin hebben om haar te brengen. En dat allemaal nu Merlijn en zij beste vrienden zijn. En ze iedere dag met hem wil spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten