Een tijd terug las ik een artikel van een geleerde meneer die de noodzaak van het Y chromosoom aan de kaak stelde (voor de onwetenden onder ons, het Y chromosoom is datgeen wat maakt dat zij mannen geen vrouwen zijn). Deze geleerde meneer stelde dat het Y chromosoom, naast de ontwikkeling van eitje tot man (en zijn testosteron) weinig zinvols met zich meebracht. Er zouden op het Y chromosoom enkel gedragskenmerken terug te vinden zijn zoals dominantie, machtswellust en aggressiviteit. Allemaal kenmerken die leiden tot oorlog en verderf, iets waar we als mensheid prima zonder kunnen. Deze geleerde meneer stelde dan ook dat het Y chromosoom in principe rijp is om uit te sterven ware het niet dat er nog altijd mannen nodig zijn om te komen tot voortplanting. Zodra dat kunstje door enkel vrouwen uitgevoerd kan worden is het Y chromosoom officieel overbodig. Een kwestie van tijd lijkt me...
Maar goed, tot de geboorte van V.'tje beperkte mijn ervaringsdeskundigheid met betrekking tot het Y chromosoom zich tot het Y chromosoom van F. En ik denk dat, vergeleken met het verhaal van de geleerde meneer, F. beschikt over een zeer genuanceerd Y chromosoom (al verwacht ik dat zijn voetbalvrienden daar heel anders over denken). In de huiselijke sfeer vertoont F. weinig tot geen dominantie, machtswellust en/of aggressiviteit. Het enige wat wel eens gebeurt is dat hij moet vloeken als hij de kapstok niet opgehangen krijgt.
Sinds de geboorte van V.'tje vind ik dat ik mezelf kan rekenen tot de wat meer doorgewinterde ervaringsdeskundigen daar waar het de kenmerken van het Y chromosoom betreft. Zeker gezien het feit ik alles wat voorvalt kan vergelijken met 2 setjes van enkel X chromosomen en dus een keurige testset tot mijn bezit heb. En ik moet zeggen, ik ben het niet helemaal eens met de geleerde meneer. Er zit een bijzondere hoop meer op dat Y chromosoom. Zoals daar zijn de moeite met veranderingen, onverdraaglijke gillende honger, allergische reacties op doorsnee fruitsoorten zoals appel en peer zich uitend in een hoofd vol jeukende rode pukkeltjes die vervolgens nooit meer weg willen, een glimlach waar moeder, tante, buurvrouw en oma bij wegsmelten en last but not least het vermogen om met zo'n volume stemoefeningen te doen dat de zusjes, terwijl ze hun uiterste best doen Peter Pan te verstaan, geirriteerd melden dat het echt bedtijd is voor de kleine man.
Zinloos is een groot woord. Ik denk wel dat het Y chromosoom een kleine opknapbeurt kan gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten