Omdat vriend A. en zoon Jesper bleven kijken mocht V. ook opblijven voor de wedstrijd van Oranje. Want met Jesper vindt V. het leuk. Dat vindt ze al 7 jaar (even tussendoor: toen ik bijna 7 jaar geleden de net geboren Jesper op mijn dikke buik legde schopte V. door mijn buik heen de nieuwe wereldburger omhoog, dat was het begin van een zeer harmonieuze lieve vriendschap die nog altijd voortduurt). V. vindt het spelletje niet boeiend genoeg om 2 x drie kwartier naar de televisie te kijken. Jesper daarentegen zit op het puntje van de bank, wipt heen en weer, springt op, roept (naar mijn inschatting redelijk vakkundig) vanalles naar de televisie en leeft mee. Hij past daarmee prima in het gezelschap van zijn vader en de vader van V. die beiden nogal intens opgaan in een dergelijke wedstrijd. Zwager E. was er ook, hij zorgt vooral voor de vrolijke noot.
En zo vorderde de wedstrijd. V. was haar vermoeidheid aan het verbloemen door op de bank te springen, op haar kop te hangen, buurjongen K. te beklimmen (ja, die van die x-box) en Jesper over te halen nog een beetje te gaan rennen buiten. Maar Jesper zat in de wedstrijd. Hij hield de moed er goed in, maar bij 3-1 zag zelfs hij dat het niet meer te redden was. Hij rende zijn vader achterna (die al naar buiten gestierd was) en barstte in tranen uit.
Ik begrijp niet veel van voetbal maar ik ben dol op emotie en was dan ook ernstig vertederd, zeker toen F. en vriend A. neerknielden om Jesper te troosten en hem vertelde dat dit erbij hoort, bij voetbal, dat je kan winnen maar ook kan verliezen, en dat Rusland beter was en zo nog veel meer zinloze waarheden. Terwijl ik zeker weet dat ze eigenlijk gewoon het allerliefst keihard met Jesper mee hadden gehuild. Dikke tranen. Zelfs zwager E. had wel willen huilen. Ik zag het aan hem.
1 opmerking:
Klopt helemaal, had ik ook toen de beide heren met een bedrukt gezicht thuis kwamen.
C
Een reactie posten