Mijn wortels liggen in een ernstig geordend schoon huishouden. Bij ons thuis had alles zijn eigen plek, zelfs in de deur van de koelkast stond de melk altijd naast het sap, altijd naast de yoghurt, altijd naast de yoki. Bij ons thuis werd je gestenigd als je de kruimels op de grond gooide of het randje van de eettafel vergat schoon te vegen na het eten.
De kast van mijn moeder zag eruit alsof de sergeant majoor himself iedere avond langskwam met zijn lineaal. En als ik ooit wel eens heel stiekem in mijn moeders kast aan een t-shirtje voelde werd ik altijd betrapt. Hoe netjes ik het ook weer teruglegde, mijn moeder ontdekte het kreukeltje direct.
Als ik nu bij mijn ouders thuiskom is dat nog altijd het feest der herkenning. Het is weliswaar niet meer mijn ouderlijk huis maar het is een schoon en geordend huis met spullen (zoals de vleeswarenbak, de kaptafel, het tomatenmes en de yoghurtbakjes) die mij nog kennen van vroeger. Er staat niets in de weg, niemand is ooit iets kwijt (zelfs ik kan alles vinden en ik woon er niet eens) en er staat helemaal niks op scherp. Je kan alle keukenkastjes zonder enig gevaar opentrekken en de geordende blikjes en potjes lachen je toe.
Ik moet zeggen, ik vind dat wel heerlijk. Alles is schoon, alles klopt, alles past. Ik voel me er helemaal thuis bij. Maar waarom lukt me dit in mijn eigen huis dan echt voor geen ene meter? Het is hier altijd één grote dikke teringbende. Alles raakt kwijt, niks heeft een eigen plek, je trekt hier de keukenkastjes open met gevaar voor eigen leven, de vloer ligt bezaaid met kruimels en de randjes van de eettafel laten precies zien wat we de afgelopen 6 dagen hebben gegeten. Nou ja... bij wijze van spreken dan...
Zou ik me bewust afzetten? Een soort verlaat puberaal gedrag met consequenties waar alleen ikzelf hinder van ondervind? Of is het ook wel gewoon lekker? Een beetje leven in de bende.
V. kwam van de week thuis van een aantal nachten bij mijn ouders en vroeg mij: "Jouw moeder is wel heel keurig mam, wist jij dat?" Ik moest toegeven dat ik daar wel van op de hoogte ben en vroeg haar of ze dat fijn vond. V. dacht even na, nam de speelgoedpuinhoop om zich heen in haar op en zei tevreden: "Nee... slordig vind ik ook wel leuk".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten