Hoe was het ook al weer? Negeren heeft bij de dames goed gewerkt, negatief gedrag negeren, positief gedrag belonen en klaar is je gezellige kind (wij hebben Martin Gaus hoog in aanzien). Maar er speelt bij V.'tje een tweetal complicerende factoren.
Zo heeft hij 2 grote zussen die ook hun mening hebben over wat te doen in noodsituaties: "Maham geef hem zijn bord ik word gek van dit gekrijs!" schreeuwt V. wanhopig met haar vingers in haar oren. "Nee, aah, dat is zielig", vindt E. als V.'tje met stoel en al van tafel af gedraaid wordt. En "hier V.'tje, speel dan maar met het afstandsbediening" als ik hem net het fototoestel afhandig heb gemaakt.
En daarnaast hebben we te maken met het feit dat hij van het mannelijke geslacht is wat in ons geval betekent dat hij wilder, bruter, lomper en bijzonder hardleers is. Een ieniemienie voorbeeld: hij klimt bovenop zijn kinderstoel, bekijkt zijn prestatie vol trots in de spiegeling van de boekenkast en stuitert van boven naar beneden vol op zijn kop. Krijsen ende gillen uiteraard, geen probleem, wij zijn geschapen om te troosten. Paniek gesust, tranen gedroogd, ik draai me om en verdomd als het niet waar is, daar staat hij alweer boven op de stoel. Dus nee, we hebben geen nieuw meubilair, het is uit nood geboren...
Goed, we zijn dus weer gestart met een nieuwe fase en net als de vorige (die van de nachtelijke hongerklop) gaat het vast niet zonder slag of stoot maar voorbij gaat het. Ik heb me laten vertellen dat jongens in hun puberteit heel lief voor hun moeder zijn. Lijkt me absoluut terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten