Ik werd een beetje raar wakker vanochtend.
Eerst dacht ik aan F. Dat was op zich niet vreemd aangezien we hem gistermiddag, na lang en stevig vasthouden, voor anderhalve week uitgezwaaid hadden. Maar direct daarna dacht ik aan Sven. En dat was voor het eerst. Dat ik meteen bij het ontwaken aan Sven moest denken.
Ik denk wel dat het één met het ander te maken heeft.
Doordat F. er niet is zit ik een beetje in mijn eentje op de bank die 10 kilometers te beleven. En de rouwverwerking is verre van effectief als ik dat alleen doe. Blijkbaar is dat gescheld en gevloek van F. niet alleen van belang voor zijn verwerkingsproces maar ook voor het mijne.
1 opmerking:
Lieve Kirsten, ingewikkeld he...zo'n weekje, wat zeg ik tien dagen, zomaar een soort alleenstaande moeder zijn, een soort verwerkingsproces, een vorm van afgesneden zijn van die ene man, die je zo onvoorstelbaar liefhebt...potverd...wat is liefde toch ingewikkeld he!!! Hier een dikke knuffel van een vriendinnetje op afstand, ik geloof zomaar, dat Suus je vast houdt en bij je is, en dat jullie samen ook weer gewoon intens genieten. Liefs, dikke knuffel...enne...dat huis, die boerderij je weet wel, 't is gelukt...dus hou je 30 mei vrij? Big big party zoals het er nu uitziet...afscheid van een huis wat sinds 1893 in de familie was...leuk he? Liefs, Aniet en familie...xxxxx ik hou je stevig vast!!!
Een reactie posten