Vandaag op het schoolplein ontspon zich een terugkerende discussie. 'Bij wie ga ik spelen en waarom?' E. had haar oog laten vallen op vriendinnetje X met de uitdrukkelijk voorwaarde dat het spelen bij vriendinnetje X thuis plaats zou vinden. Dit behoorde niet tot de opties. Normaal gesproken is het geen enkel probleem dat het dat bij ons thuis plaatsvindt. Maar vandaag moest E. daarvan huilen en wou ze het beslist niet. Het feest ging dus niet door. En ik was ernstig benieuwd wat de reden hiervan was.
Op weg naar huis peuterde ik dat los.
Het ging als volgt:
"E.?"
"Ja?"
"Waarom wil jij niet dat vriendinnetje X bij ons komt spelen?"
"Daarom niet."
"Daarom niet vind ik een raar antwoord."
"..."
"E.?"
"Jahaa..."
"..."
"Nou gewoon. Omdat wij allemaal plekken op de muur en op het plafond hebben. En dan wil zij weten hoezo en dan moet ik weer vertellen. Dat wil ik niet."
"Waarom wil je dat niet?"
"En ik wil ook niet zeggen waarom!!!"
Ik snap het wel.
Het is een beetje dezelfde reden waarom dat het hier al bijna 3 weken stil is. Woorden zijn soms zo lastig te vinden als het moeilijk is. En als je dan dingen moet vertellen zijn de woorden nooit goed genoeg. Of aardig genoeg. Of duidelijk genoeg. Of woorden doen pijn ook al zijn ze eerlijk. En dan kan je ook best kiezen om het niet te willen. Ook niet waarom.
We moesten maar eens gaan verven. Dan kan E. tenminste weer haar vriendinnetje meenemen. En de rest kost wat meer tijd. Dat moet slijten en groeien, dan is verf net wat minder effectief.
1 opmerking:
Lieve Kirsten, wat een prachtige woorden heb je weer gevonden om weer te geven, wat je voelt, wat jullie voelen, wat er aan de hand is...een beetje stil zit ik hier, in de wetenschap, dat onze 'hartjesdag' een dag zal zijn vol 'hartjes' omdat jullie hier komen op Valentijnsdag, de dag zal prachtig zijn, ik, wij verheugen ons er nu al op!!! Liefs, voor jullie allen, Anita
Een reactie posten