... als ik nou niet de was nog even snel naar boven had gebracht, dan had ik niet geroken dat hij een poepluier had en dan had ik hem gewoon in zijn bedje laten liggen, was ik even snel op en neer gegaan om de meiden te halen...
... als ik nou niet zo had lopen dralen met de kinderen maar gewoon meteen in de meute mee was gelopen het schoolplein af...
... als ik nou niet Lollifantje voor hem gedragen had was hij misschien met zijn hoofd op de knuffel terecht gekomen...
... als, als, er is geen als...
Het is niet meer te keren. Daar waar V.'tje om 3 uur nog gaaf en heel was, was hij 20 minuten later kapot en gehavend. Een struikel over niets en een val plat op zijn gezicht. Ik peuterde hem van de stoep en keek in een bloedende mond waar ik meteen 1 voortandje miste. De hysterie was groot, bij hem en bij mij. Een minuut later vond ik ons op de grond in de kleuterwc met een bezorgde kleuterjuf en een zorgzame moeder. Terwijl ik mijn tranen liet vallen op V.'tje zijn blonde krullen werd F. gebeld, de tandarts gebeld, het tandje gevonden en een ijsje gehaald.
En natuurlijk komt er langzaam rust als tijd verstrijkt, als papa arriveert, als de tandarts zegt dat het tandje er goed uit is gekomen, dat dit zo vaak voorkomt, dat het geen effect heeft op zijn grotemensentanden, als V.'tje weer begint met praten ondanks zijn dikke lip.
En V.'tje maakt het goed. Toen ik vanochtend zijn kamertje op kwam stond hij in bed en zei hij op zijn eigen relaxte 'dude' manier: "Hé mam... m'n tand is deruit".
Ik ben nog even druk met het vervangen van het plaatje. Mijn kleine mannetje met die prachtige witte ronde voortandjes moet plaats maken voor een boevenkoppie met een gat in zijn mond. Dat is het plaatje voor de komende jaren, het is net zo lief, het zal echt wennen. Maar niet zonder pijn in mijn hart.
1 opmerking:
op zo'n niet-te-keren moment mis je zo ontzettend de 'undo' knop...
sterkte... (en t blijft een mooi mannetje hoor!)
Een reactie posten