K's pakezel

Ik was tot nu toe erg in mijn nopjes met het speelgedrag van V.'tje. Daar waar zijn zussen verzuipen in de frutsels en prutsels, in ieder laatje kleine poppetjes, balletjes, knipseltjes bewaren, heen en weer sjouwen met knuffels in doekjes in koffertjes in mandjes in een emmer. Daar speelt V.'tje met samenhangend speelgoed. Hij speelt met auto's in de parkeergarage (heel soms mag Dora meedoen), hij speelt met de duplotrein op de duplotreinbaan (heel soms mag 'Swieber niet stelen' in het wagonnetje), hij speelt met een bal als hij wil voetballen. Helder duidelijk en bovenal overzichtelijk én goed op te ruimen.

Maar er komt verandering in. En of hij nou aangestoken is door het typische verzamelgedrag van zijn zussen of dat het een fase is (o alsjeblieft laat het een fase zijn) is niet duidelijk. Het feit is dat hij de hele dag, van hot naar her, in bed en aan tafel, een hele optocht aan vaste en wisselende contacten bij zich draagt.

Vaste prik is grote vriend de Lollifant (van de gelijknamige Pooh-film, bijzonder de moeite waard voor jonge kinderen én hun ouders, eerlijk is eerlijk, ik kan er geen genoeg van krijgen...). De nek van de Lollifant neemt inmiddels een ernstig dunne vorm aan aangezien hij al maanden en maanden onder de arm van V.'tje woont. En de rest van de speletoestand is afhankelijk van de bui van de drager. De 101 dalmatier pup die bij Lollifant hangt is sinds de afgelopen week in the picture. Een roze tasje met kastanjes heeft hiervoor het veld moeten ruimen. In zijn andere hand bevinden zich de afgelopen 2 dagen een gouden autootje en één of ander supermarktlokkertje.

En dat is hoe hij de dag doorloopt. En wee je gebeente als één van zijn favorites uit het oog raakt. Acuut! Grote paniek! Niemand de deur uit!

's Avonds, als de engel slaapt, peuter ik de kleine speelgoedjes uit zijn dichtgevouwen warme handjes en leg ze in het zicht op zijn commode. Dan kan hij ze in ieder geval niet per ongeluk opeten.