K's nakijken

Men schrijve 16 november.
De dag dat de dochter slimmer blijkt dan de moeder.

Mijn F. is een telg uit een redelijk clever nest. Ik noem hem gekscherend wel eens 'mijn nurdje' maar dat is natuurlijk alleen gekscherend. Regelmatig bevind ik mij aan de overkant van de tafel, mijn uiterste best doend mijn echtgenoot te volgen terwijl hij geduldig uitlegt hoe de deeltjesversneller werkt, waarom geluid in golven komt of hoe je die godvergeten kubus van Rubik oplost. En altijd weer raak ik lost. Ik ga een beetje begrijpend knikken, hum wat quasi intelligent in het rond en denk na over het boodschappenlijstje.

Het is niet erg hoor. Ik heb weer andere kwaliteiten. Maar ik ga er wel graag vanuit dat ik mij in het goede koesterende gezelschap bevind van velen, waaronder mijn eigen kroost, die allen dezelfde afhaakneiging hebben. Altijd fijn om met meer te zijn.

Laatst deed F. een poging mij uit te leggen hoe het binaire stelsel werkt. Ook weer zoiets. Totaal onzinnig om daar tijd in te stoppen. Mijn brein is echt te klein om dit te kunnen snappen. Ik lachtte het weg en stapte zonder schroom over naar de orde van de dag. Tot vanochtend. Aan het ontbijt.

De meiden worden tijdens het wegstouwen van wat brood graag uitgedaagd met gezellige rekensommen. Voor E. van 0 tot 14, voor V. van 0 tot 100. Ik kan keigoed hoofdrekenen dus hoor het instemmend aan. Maar terwijl ik mijn cruesli fijn kauw hoor ik V. een antwoord geven wat echt nergens op slaat. "Heel goed", zegt F terwijl hij triomfantelijk naar mij kijkt. Ik verslik me, kijk naar V. die bijzonder trots vermeldt: "Dat is binair rekenen mam".

Men schrijve 16 november.
De dag dat de dochter slimmer blijkt dan de moeder.

Ik kan mijn moment ook nog herinneren. Het had te maken met wis- of natuurkunde. En ik was zeker al 14, maar misschien wel 16. En ik vond mezelf een hele peer...