Op weg naar bed zie ik hem weer liggen. Voor de zoveelste keer in de mand met sjaals, mutsen en wanten. Een plek waar ik hem niet wil hebben want al die wollige spullen zitten onder de rooie kattenharen na zo'n tukje. Dus ik zet mijn handen onder zijn billen en geef hem een zetje: "Kom op Harrie, eruit.." En in plaats van een geïrriteerde mauw van een warme logge kat die tegen zijn zin de mand uit springt geeft het beestje helemaal niet mee. Hij is koud. Hij is stijf. Hij is dood.
Na 14 en een half jaar is het zomaar ineens op. Stilletjes piept hij er tussen uit. Geen ziektebed, geen moeilijke beslissingen, geen echtelijke onenigheid over investeringsdiepte. En ook geen gewenningsperiode, geen afscheid.
Vanochtend hebben we Harrie begraven. In de tuin.
F. heeft een heel diepe kuil gegraven. V. en E. hebben Harrie in de kist verwend met een warme sjaal en muts (daar wassie gek op, dat mag duidelijk zijn) en we hebben samen de kuil weer dichtgemaakt en aangestampt.
Het verdriet van de meisjes gaat door merg en been. Er zit geen grote mensen relativering op. Dood is dood en dat betekent dat Harrie nooit meer terugkomt en daar moet je keihard van huilen. Boeien dat hij mooi is dood gegaan, niet heeft geleden. En dat enorme verdriet met grote tranen en snottebellen gaat hand in hand met spelletjes doen, koprollen maken en hard lachen.
Toen de kuil dicht was hebben we bij het graf Jip en Janneke champagne gedronken.
Op Harrie!
1 opmerking:
Sterkte... Voelt ook wel een beetje als einde van een tijdperk. Tijdperk ' Henk en Harrie' ... Arme Henk ook...
Een reactie posten