Het was dit jaar weer van bijzondere allure. Een kookfeestje, in eigen huis. Drie jongens, zes meisjes, drie gangen, een gevoelstemperatuur van min vijftien. Ik was Chef Snijden, Hakken, Koken en Bakken, F. was Chef Buitenspelletjes. Het duidelijk verdelen van taken tussen F. en mij stamt nog uit de tijd dat we ons huis gingen verbouwen en nog moesten trouwen. Samen klussen bleek onze aanstaande trouwdag ernstig onder druk te zetten. Zo werd F. projectleider benedenverdieping, ik projectleider bovenverdieping en trouwden wij compleet gelukkig en met elkaar. Maar dat slechts terzijde.
Het bleek een prima combi, de meisjes zaten eindeloos keurig de champignons, paprika's en ui in miniscule stukjes te snijden en tegen de tijd dat de beheersing van de jongens op was en de sperciebonen door de lucht vlogen bleek het een uitstekend moment voor een potje 'trefbal in de sneeuw'. En daar waar de meisjes bij het opeten van het hoofdgerecht heel geduldig de zelf gesneden champignons, paprika en ui apart schoven (want dat blief ik niet) vielen de jongens aan op de wraps zonder enigszins te proeven waar de vulling in hemelsnaam uit bestond.
Ondertussen koelden wij een verzwikte enkel (enigszins risicovol, buskruiten op een ijsglad plein) en blusten we een huis tuin en keuken brandje (het servetje kwam per ongeluk in de kaars en het jongetje in kwestie dacht dat 'uitblazen' een goede optie was).
Duidelijk merkbaar dat de rek eruit begon te raken propten we er nog een toetje in, schoven we ze allemaal nog wat zinloze give-away-rommel in de handen en hupsakee, tijd voor een rondje thuis brengen. Waarbij één van de feestgangers bij thuiskomst de legendarische woorden sprak: "Ik heb wel een beetje trek... "
Geen opmerkingen:
Een reactie posten