En terwijl wij opgeslokt worden door die aandachtverslindende peuterpuber, wordt in de luwte ons oudste kind groter en groter. Soms probeert ze dat ons duidelijk te maken door wat voorzichtig te mopperen over haar spijkerbroek op hoog water en de knoop die niet meer dicht gaat. Maar ja, wij hebben natuurlijk geen tijd om daar op te letten. Druk als we zijn met corrigeren, interruperen, anticiperen, stoofperen en frustreren.
Dus toen ik onlangs thuis kwam en zag dat de bank helemaal gevuld werd door 1 enkel kind terwijl Nick en Simon luidkeels door onze kamer schalden moest ik dat toch eens van dichtbij bekijken. Welk enorm groot kind ligt er nou zomaar op onze bank en luistert naar Nick en Simon was de vraag die mij bezighield.
Ik tilde het dekentje op waaronder dit grote bankvullende kind lag. En ik geloofde mijn ogen niet. Daar lag mijn eerstgeborene. Mijn kleine zachte onschuldige baby. Het kind wat mijn moederhart had doen ontwaken. Wanneer was dit gebeurd? Wie had dit kind zoveel boterhammen gegeven dat er nu al dit van gekomen was?
V. keerde zich tergend traag om, keek mij zinloos lui aan, strekte haar hand naar de schouw uit en zei : "`Hé mam... de afstandsbediening?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten