K's meegroeiklus

Ja natuurlijk was het de allerhoogste tijd. Een joekel van een peuter in een ledikant van 'n metertje twintig is proppen. Maar omdat V.'tje toch het allerliefst op zijn buik met zijn billen in de lucht slaapt vond ik het nog altijd prima kunnen. En had ik dus geen enkele reden om mijn laatste baby richting een groot bed te haasten. Heerlijk toch. Mijn kleine mannetje.

F. verzon een manier om de druk op te voeren. Hij beloofde de commode én het ledikant aan zijn zwangere nichtje. Tja, dan heb je ineens een deadline waar niet mee te sollen valt. Al vond ik dat we nog best heel eventjes konden wachten. En vanwege dat enorme uitstelgedrag hadden we het de afgelopen week (de week van de deadline) heel erg druk met verschuiven, verven, veranderen en verplaatsen.

Vrijdagavond stond ik de babykamer in te pakken.
"Gosj", zei ik een tikje weemoedig tegen F.: "negen en een half jaar...."
"Er zit inderdaad een hoop stof op", merkte F. op, die de dingen soms net even anders bekijkt.

Om de grote beddenruil een beetje soepel te laten verlopen moest het juniorbed wat van E. naar V.'tje ging van imago veranderen (van een romantisch ijzeren meisjesbed naar een stoer ijzeren jongensbed) en het grote bed waar E. in geacht werd te gaan slapen van uiterlijk veranderen (van saai wit puberbed naar gezellig bloemig meisjesbed). En dan ga ik ineens bewegen, dan kan ik los met sjabloontjes, leuke kleuren, kwasten.

Missie geslaagd: E. in de gloria met haar bloemige bed. V.'tje (na even sputteren omdat hij ook van bloemen houdt) overtuigd dat zijn ijzeren bed echt alleen voor hele coole jongens is. Alle kinderen naar grote tevredenheid op zolder in bed gestopt.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ps. Ben net even gaan kijken boven. Blijkt het jong heel relaxed op zijn zij te slapen. Zou die slaaphouding op de buik met de billen in de lucht dan toch bittere noodzaak geweest zijn...