Met gezwinde spoed haastte ik mij naar huis. Het zonnetje stond te stralen aan de strakblauwe lucht. Fuck de voornemens over "alcohol door de week alleen als het echt niet anders kan", dit was een emergency in zijn puurste vorm: Carpe Diem! Zo vond ook mijn echtgenoot, die al met de fles onder zijn arm stond toen ik de keuken in stormde, en ook mijn favoriete buurvrouw die al met het heilige kleedje over het plein draafde. Deze 1e school- cq werkdag moest grondig afgesloten worden. Met een glas in de hand en de neus in de zon.
Hè hè, wat een genot na al die natte druilerige grijze prut dagen. We zaten heerlijk, buurvrouw en ik op het kleedje, buurman en F. in een tuinstoel naast het kleedje (mannen schijnen rechtevenredig met hun leeftijd af te nemen in lenigheid). De mannen babbelden over iets met een v, over de 1e wedstrijd van het seizoen die altijd op de 1e zondag van september plaatsvindt, over de wedstrijd van gister die al gespeeld was ook al was het niet de 1e zondag van september en over de bal die heen en weer ging), wij vrouwen babbelden over de dag van vandaag, de mensen die we hadden gesproken, de mensen die we niet hadden gesproken en de mensen die we vooral niet hadden willen spreken.
De kinderen darden over het veld, deden een koprol en een radslag, stootte een teen, aten een chippie en zeurden om eten. Helaas was het daar zeker niet de tijd voor. De mannen stonden op om buurman 2 te helpen (zo zijn wij in de straat, staan altijd voor elkaar klaar) met het verbouwen van zijn tuin en buurvrouw en ik verschoven ons kleedje een stukje achter de zon aan en schonken nog eens wat in. We rekten ons uit in de zon, vergaten de tijd en ik vond het ineens prima dat de kinderen een filmpje gingen kijken. De mannen kwamen weer terug, babbelden over iets anders met een v, over een bamboehengel, een uitschuif telescoop hengel, een vergunning en een goede plek.
En toen... stonden buurman en F. op en gingen aan het eten beginnen. Buurvrouw en ik keken elkaar tevreden aan, wat hadden we dat weer goed voor elkaar. Toch?
Tijdens het eten, wat nogal gehaast verliep, zag ik in mijn ooghoek buurman 2 klapstoelen tegen onze schutting zetten, ik zag F. knikken en nog wat mosselen wegdauwen, de buurman zei iets in de trent van 'zo terug'. En terwijl ik mijn mond leeg at om te kunnen vragen wat wij met die stoelen moesten werd ik gekust: "het is wel goed toch, dat we even gaan vissen?"
Ik haalde adem, keek om mij heen en zag 3 onzelfstandige kinderen, de puinhoop van een haastig diner en geen man. In geen velden of wegen te bekennen. De hengel was ook weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten