Inmiddels mag duidelijk zijn dat we eruit zijn: nummer 3 gaat er komen. Maar aangezien ik al op 9 november 2005 berichtte over het dilemma kan je zeggen dat het al met al megalang heeft geduurd voordat de knoop gehakt was. Eerlijk is eerlijk, F. was zo uitgehakt, het oponthoud zat bij mij. Mijn belangrijkste hobbel is inmiddels al weer 14 weken oud: de zwangerschap.
En eigenlijk durf ik het niet te zeggen want ik voel de afkeuring van de luisteraar: "Dat kan je toch niet zeggen". "Jij hebt toch hele soepele zwangerschappen". "Het is toch een wondertje". "Vind je het dan geen wondertje?" "Ach joh, wat is nou 9 maanden". Maar het is gewoon een feit: ik ben niet graag zwanger.
Ik hou niet van een dikke buik die maar blijft groeien. Ik hou niet van het verlies aan energie. Ik hou niet van wisselende stemmingen. Ik hou er niet van als ik niet meer bij mijn bikinilijn en mijn veters kan. Ik hou niet van kwaaltjes. Ik hou niet van gelul over rose wolken. Ik hou niet van positiekleding (alleen die naam al...). Ik hou niet van geen zin in sex. Ik hou er niet van dat vanalles van invloed is op de foetus, van sigarenrook tot de vijfde ziekte op het kinderdagverblijf van E. Ik hou heel erg van rode biefstuk en carpaccio. Ik hou nog meer van roseetjes drinken in de lentezon.
Tegen de gemiddelde moeder op het schoolplein hou ik geen klaagzang hoor. Want het gaat ook prima, ik heb soepele zwangerschappen en kan heel lang vanalles. En de mensen die mij lief zijn kennen het fenomeen inmiddels en leven mee. Zoals vriendin I. mij zeer meelevend vroeg: "En? Geniet je alweer met volle teugen van je zwangerschap?"
Dat poog ik van harte. De knoop is gehakt, het is de laatste keer, dus ik hou me vast aan de lichtpunten: mijn borsten, wat een genot, ik kan eindelijk spreken over een waar decollete.
1 opmerking:
Okee: ik maak morgen een foto van jou met bruin slank lijf en mooi buikje. En dan kan je nooit meer zeggen dat je er niet goed uit zag toen je zwanger was.
Een reactie posten