Zestien weken zijn we onderweg. In mijn normale toestand ben ik helemaal niet van de buikiigen dus ik vind de ronde bolling onder mijn kleren al echt een enorme buik. Ik kan me niet voorstellen dat je zo'n voetbal bij je draagt puur van het eten. Maar dat is natuurlijk mijn eigen beleving.
Vandaag liep ik een Belgische buurvrouw tegen het lijf met pas nieuw gevulde kinderwagen. Na het gebruikelijke vrouwengeklets over mooie baby, alles goed gegaan, lekker weertje voor zo'n kleintje, wat zie je er al weer goed uit en hoe reageert haar oudere broertje meld ik dat wij er in oktober eentje bij krijgen. "Goh wat plezant", reageert ze, "hoe ver ben je nu dan heen?". Ik vertel haar, terwijl ik op mijn voetbal klop, dat ik 16 weken ben. Ze barst in onbedaarlijk lachen uit en zegt: "Wat hebt gij normaal dan, een putje of zo?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten