Er is iets nieuws toegevoegd aan het avondritueel. E. heeft de afgelopen weken bij het in bed leggen een 'ik ben het er niet mee eens' krijs ontwikkeld waar je u tegen zegt. De ramen trillen bijna uit hun sponningen, twee huizen verder is het drama uistekend te volgen. Het bijzondere is dat E. normaal gesproken, overdag tijdens de dagelijkse beslommeringen wel eens kliert en ettert, wel eens huilt en piept maar nooit, echt nóóit krijst. Ik wist niet eens dat ze het in zich had.
Het is een fenomeen wat zich met name voordoet wanneer ik E. in bed leg. Ze probeert eerst te rekken door een ander boekje in bed te willen, nieuwe doekjes nodig te hebben en een pop in bed te willen leggen die beneden ligt. Wanneer ik het gerek en gestrek afkap en haar een innige welterustenkus wil geven begint het. Ze geeft gas en binnen no time blert ze de hoge c door het huis, afgewisseld met een luide roep om Mammie!!!!!. Ik verlaat de kamer, wacht een adempauze af, ga opnieuw naar binnen, negeer haar woedeaanval van daarnet en doe weer een poging tot een innige welterustenkus. Het zeuroffensief om nog meer doekjes begint opnieuw en we zijn weer terug bij af.
F. zegt dat ik boos moet worden maar hier word ik niet boos van, slechts wanhopig. Dat het wel effect heeft werd dezelfde avond bewezen. Ik had de moed opgegeven en besloten de terrorist te laten krijsen. F. stampt van zolder naar beneden, gooit haar deur open en spreekt haar bars toe. Niks innige welterusten kus, niks onderdekken, slapen zul je. Ze was stil. Leermoment voor mij.
Toen F. 3 kwartier later even om het hoekje van de deur gluurde om te kijken of ze wel fatsoenlijk in slaap was gevallen zat de kleine duivel rechtop in haar bed met een dodelijke blik op de deur gericht. Boos was ze, en stil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten