Het verdriet is groot. Verdriet om A, mijn lieve dierbare, meer dan collega A. Een collega met wie er vanaf moment 1 een klik was, met wie de samenwerking voor 2 + 2 = 6 zorgt en met wie ik zoveel meer deel dan de zakelijke beslommeringen in ons leven. Vertrouwd, veilig, oprecht en zo rete effectief als managementteam. En nu is ze ziek. Onrechtvaardig, vreselijk ziek. Het begon met een pijntje, een ontsteking? een niersteen? een hernia? en vrijdag werd het gevreesde waarheid. A. heeft kanker.
Het verdriet is groot juist omdat er zoveel moois tegenover staat. En dat maakt dat het verdriet er mag zijn.
Verdriet om het onrecht. Verdriet om de strijd die voor haar ligt. Die ze moet strijden om samen met haar lief en geliefden verder te kunnen. Verdriet om de machteloosheid.
Het verdriet zoekt een plek in mijn lijf. Er moet wat vertrouwen voor wijken, wat begrip, een beetje hoop en wat geloof. Het verdriet brengt ook, strijd, bewondering, drang om door te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten