Het is begonnen. Sinds maandag is mijn verlof een feit, het begin van de laatste weken van de laatste zwangerschap die ik als drager en barer ooit ga meemaken. Wat een genoegen.
Ja, ik heb gefaald. Ik heb niet genoten van deze laatste zwangerschap. Het lukte me niet. Ik werd gefrustreerd van al die moeite om te genieten van dit wonder. Het is gewoon niet mijn ding. Alle kwalen en ongemakken dienden zich achter elkaar aan op het moment dat ik begon met genieten. Pas toen F. mij verbood zo hardnekkig bezig zijn met een poging tot genieten ging het wat beter. Dat gaf rust, de ruimte om te schelden op alles wat zich voltrekt tijdens het zwanger zijn en waar ik niet vrolijk van word. En dat scheelt een hele hoop frustratie. Dat had ik eerder moeten weten...
Ik verheug me enorm op ons derde kind. Op het knulletje dat ons gezin volmaakt. En ik verheug me zo mogelijk nog meer op het verbranden van mijn ontzettende grote witte zwangerschapsonderbroeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten