Nu de dagen weer korter worden en na het avondeten de gordijnen alweer dicht gaan wordt het buitenspelen na het eten weer ingeruild voor een gezelschapsspelletje na het eten. Vorige week begonnen we met het altijd succesvolle memory. Het eerste spelletje eindigde in een huilbui van E. omdat ze maar 1 setje kaartjes had. Maar ach, wat wil je van een meisje van 3 dat eigenlijk het spelletje nog niet helemaal begrijpt en gewoon heel graag de kaartjes van Teigetje wil omdat ze die nu eenmaal het mooist vindt en het niet leuk vindt dat mama die voor haar neus wegkaapt. De belofte dat ze het volgende potje samen met papa mocht doen deed haar tranen drogen en we waren klaar voor ronde 2.
Het tweede spelletje eindigde in een huilbui van V. V. verloor nogal drastisch en werd daar niet een beetje verdrietig van, maar hysterisch ontroostbaar. Ik bekeek dit tafereel met een mengeling van onbegrip en ongenoegen. Daar waar ik ten alle tijden in staat ben mijn kinderen eindeloos en zonder veel woorden te troosten haakte ik nu volledig af. F. daarentegen begreep het wel. Hij herkende het gevoel van vroeger en wist mij zelfs te vertellen dat hij er ook nog bij gilde. Het moet niet gekker worden. Ik kreeg meteen visioenen van V. die bij een vriendinnetje leuk een potje 'Mens erger je niet' en bij verlies de hele buurt bij elkaar krijst. Alsjeblieft zeg.
Dus ik introduceerde mijn therapie: vanaf nu gaan wij iedere avond een spelletje doen net zolang tot jullie niet meer huilen en krijsen wanneer je verliest. En, we zijn er nog niet, na ieder potje feliciteer je de winnaar met een gemeende handdruk. V., nog nasnikkend in een hoekje was uiteraard niet te porren voor dit initiatief maar ik was bikkelhard.
En dat is wat we nu doen. Maar we zullen moeten wisselen van spel want sinds V. weet dat het menens is houdt ze haar koppie er goed bij met als gevolg dat ze elk potje memory moeiteloos wint. En dan heeft de therapie natuurlijk weinig zin. Vanavond maar eens een potje Mens erger je nieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten