K's gestreken bed

Laat ik beginnen met de vermelding dat ik niet gek ben op strijken, dat niet van een vreemde heb (mijn moeder haalde mijn vaders overhemden al voor het centrifugeren uit de wasmachine en hing ze zeiknat aan de waslijn zodat ze van pure vochtigheid niet kónden kreuken) en het dientengevolge ook niet goed kan. Nu heb ik het geluk dat mijn lieve schoonmoeder op haar oppasdag het middagslaapje van V.'tje gebruikt om het beetje strijk dat wij maken even vakkundig weg te werken. Dus al met al is er geen vuiltje aan de lucht.

Nu vond mijn schoonmoeder ons strijkijzer te oud en niet gebruikersvriendelijk. Aangezien zij absoluut recht heeft van spreken ging ik akkoord met het voorgestelde verjaarskado: ikke een nieuwe bout, F. een nieuwe plank. En zo geschiedde in december.Tot mijn grote schande moet ik bekennen dat ik vandaag pas voor het eerst de bout ter hand nam. En dat is niet netjes want het is voor de gever leuk als er meteen enthousiast gespeeld wordt met het geschonken kado. Maar ja, ik hou niet van strijken (daar hadden we het al over gehad) en daarbij had F. ook nog geen enkele actie ondernomen met zijn nieuwe plank (wat mij weer een excuus gaf om me niet al te schuldig te voelen).

Ik had mezelf tot doel gesteld het beddegoed te strijken. Het lijkt mij namelijk al jaren een enorm feest om eens in een frisgewassen, strakgestreken bed te liggen. Maar allemachtig, hoe strijk je in hemelsnaam een dekbedovertrek van 2 bij 2 meter op een plank van 1 meter bij 40 centimeter. Met dat ik 1 kreukel te lijf ga met de hypermoderne supersonische bout trek ik net over het randje van de plank een heel bosje nieuwe kreukels in de enorme lap stof. En terwijl ik op de plank zwetend de strijkbout heen en weer beweeg sta ik onder de plank met mijn vieze schoenen op mijn schone dekbedovertrek.

Halverwege heb ik het opgegeven. Dit is niet aan mij besteed. En F. slaapt vannacht toch niet thuis dus ik ga lekker op het stuk liggen wat wel gestreken is.