Een volvo stopt en draait zijn raampje open: "Mag ik wat vragen?" 'Uiteraard' knik ik, 'als het maar niet de weg is' denk ik. "Weet u ook waar deze straat is?" Het is toch de weg die hij vraagt maar mijn hart maakt een vreugdesprongetje, deze straat weet ik, en hij is hier niet goed, hij moet terug. Ik ga er goed voor staan en met duidelijke armzwaaiingen en vingergewijs vertel ik de volvo hoe hij bij de gewenste straat kan komen (of het de snelste weg is weet ik niet, maar dat was niet de vraag). De volvo kijkt naar mij, mijn armen, mijn enthousiaste verhaal en als ik klaar ben zegt hij, terwijl hij naar zijn dashboard knikt: "Ok?... maar ZIJ zegt dat het hier is...".
Ja hoor eens. De weg vragen aan een vrouw brengt een zeker risico met zich mee en ik heb zojuist mijn stinkende best gedaan. In discussie gaan met Tom Tom of Karin of hoe ZIJ dan ook mag heten is wel het laatste waar ik behoefte aan heb.
Ik zeg: "Nou, dan zal ZIJ wel gelijk hebben", en vervolg mijn weg.
Een tikje op mijn pik getrapt. Dat wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten