Tijdens een laat avondommetje met Jonas (het is over enen) kruis ik het pad van 2 puberjongens. Onder de pet rokend, voor zich uit mompelend, wellicht tegen elkaar, licht zwalkend, de één op de fiets, de ander lopend. Een hippe ringtone maakt één van beide alert op een binnenkomend bericht. Hij grabbelt zijn mobiel uit zijn strakke jeans en bekijkt zijn vangst. "Huh?", vraagt de ander. "M'n moeder", mompelt de één.
"Haha", grinnik ik terwijl ik de hoek om loop, "m'n moeder... het blijven babies...".
En ineens, met een schok, word ik getroffen door de harde realiteit. Daar is mijn toekomst. Als straks mijn zoon eindelijk doorslaapt omdat hij niet langer middenin de nacht een fles, speen of schone luier nodig heeft dan slaap ik nog altijd niet. Dan zit ik, in elkaar gekrompen van de ongerustheid, middenin de nacht, rechtop in bed, sms'jes te versturen naar diezelfde zoon.
1 opmerking:
gelukkig zit daar de basisschoolleeftijd nog tussen, Kir!
Die is vrij rustig.....
Zeg, die rokende puber was toch niet toevallig Daan, he?
Een reactie posten