K's state of happiness

Eigenlijk was alles fijn in de Vossemeren.
Het weer.
Het huisje.
De achtertuin.
Het gezelschap.
De rosé.
De wildwaterbaan.

Kijk nou.
Dit verzin je toch niet voor het laatste weekend van september.


Er zat in het hele weekend maar één enkel klein kreukje. En dat was op zaterdagochtend om half 7. Toen we wakker werden van het gepiep van Jonas (die nooit piept). En toen we gingen kijken waarom hij piepte. Gelukkig liep F. voorop. Helaas deed hij het licht niet aan. Want toen hij de derrie tussen zijn tenen omhoog voelde kruipen begreep hij waarom Jonas had gepiept. Jonas bleek wat te vaak in het meer gedoken te zijn. Hij was niet zo lekker geworden van al dat binnengesloekte water. Hij was een beetje misselijk en ook wat aan de dunne. En hij had het niet binnen kunnen houden. Waarschijnlijk omdat we niet snel genoeg wakker waren geworden van zijn gepiep. Wat ook wel jammer was, was dat het toen echt heel erg stonk in het fijne huisje. En ook dat F. zijn voet echt heel vies was. En eigenlijk vooral dat ik niet wakker genoeg was om te begrijpen dat het wel fijn zou zijn als ik iets zou halen om die voet schoon te vegen.

Maar goed. Het was gewoon heel fijn in de Vossemeren.

K's wedstrijd

Wegens alle verheugde reacties op mijn tele's van vorige week vraag ik nu om een gunst terug. Laat ook Viva weten dat het echt een heel hilarisch blij leuk stukje is en stem op mij, op http://www.viva.nl/viva-colom/.

Ik ben heel makkelijk te vinden, helemaal onderaan met nul stemmen.
En wie weet win ik dan wel die mooie laptop of beter nog, de eeuwige roem op de Viva site.

K's tele's

Ik had verzonnen dat de ultieme ontspanning en verwenning te halen zou zijn bij de plaatselijke Beauty Inn. En dat had ik onderhand wel verdiend vond ik zelf. Dat dit maar gedeeltelijk waar is weet ik nu, een ervaring wijzer zullen we maar zeggen. Want een bezoekje aan de plaatselijke Beauty Inn geeft naast ontspanning ook stress en problemen. Dus.

Het begon al met de intakevragenlijst van 3 kantjes.
Met welke producten verzorgt u uw huid?
Drinkt u water? Hoeveel per dag?
Gebruikt u alcohol? Hoeveel per week?
Zoekt u wel eens naar oneffendheden op uw huid? En zo ja, wanneer doet u dat? (vragen ze me nu werkelijk wanneer ik mijn puistjes uitknijp...???)
Belooft u serieus om te gaan met de adviezen die u krijgt van de Beauty Inn? Want goede thuisverzorging is de helft van de verbetering.
Hier ondertekenen...

De schoonheidsspecialiste in opleiding die mij toegewezen was nam met mij de vragenlijst door. "O. U gebruikt alleen maar dagcrème. Echt niet meer? O. Nou ja, u drinkt wat water en u sport eens per week, dat is in ieder geval iets." Ze was vast inhoudelijk bijzonder deskundig maar ik hoop voor de Beauty Inn dat de module klantvriendelijkheid nog op het to do lijstje staat.

Na deze tandvoeling mocht ik plaatsnemen in de comfortabele stoel. Het verwennen kon beginnen. Er werd driftig gereinigd (was al in geen jaren meer gebeurd dat was wel duidelijk), gesmeerd, geplukt, gepulkt, geknepen en gepraat. Over het nut van oppervlakte reiniging, de noodzaak van dieptereiniging, ik leek wel een stuk bouwgrond. Ja ja, knikte ik braaf, tuurlijk, ik zal eraan denken, o echt waar, jeetje nooit geweten. En toen ineens, tussen neus en lippen door, kregen mijn rode wangen een naam, had ik ineens een cosmetisch huidprobleem te pakken. Hopseflopse of het niks was, ik was de gelukkige eigenaar van teleangiëctasieën.

Een nek- en rugmassage leidde de aandacht even af maar toen ik tijdens de floatingsessie weg dreigde te dommelen kwam de waarheid met een schok tot me. Ik heb geen gezonde rode blosjes, ik heb een netwerk van verwijdde bloedvaten aan de oppervlakte van mijn huid. Een goedaardige aandoening die zich in de loop van de jaren meestal uitbreidt.

Toch wel enigszins ontdaan douchte ik het zoute water van mij af en begaf me naar de kassa. "Nog even over die tele's," zei ik tegen het blaag dat schoonheidsspecialiste aan het worden was, "jij zei dat het erger wordt met de jaren, toch? En dat jullie iets hebben om het enigszins natuurlijk mee te camoufleren?"

Ze sprong enthousiast achter de balie vandaan en sleepte me naar de opmaakstoel. Dankbaar misbruik makend van mijn apatische toestand smeerde ze me onder, liet VOOR en NA zien en overtuigde me van het nut van dit smeersel wat ook nog de huid voedt en verzorgt en herstelt.

En zo verliet ik, 3 uur later, de Beauty Inn. In mijn hand een tasje met daarin de oplossing voor een probleem waarvan ik niet wist dat ik het had. Slechts vijfenzestig euro, het was in de aanbieding, wat een gelukkig toeval...

K's Kadetje

Sinds ik in between jobs ben (en dus leaseautoloos) kros ik rond in het antieke monster van mijn moeder. Een blauw kadetje uit 1982. En ik moet zeggen, als iets mij de laatste dagen heeft geholpen met onthaasten en relaxen is het Kadetje geweest.

De max ligt op 110 bij wind mee, dus de rechterrijstrook is de mijne.
Om de 250 km staan we bij de pomp, tank leeggeslurpt, de hoogste tijd voor 30 liter euro 95, een flinke scheut lood en een ranzige bamiehap.
Wegens de nogal flinke draaicirkel (believe it or not, in 1982 werden de auto's zonder stuurbekrachtiging afgeleverd) valt menig parkeerplaats af, ik tuf rustig rondjes door de parkeergarage tot er een plekkie is waar we zo rechtdoor in en uit kunnen rijden.
Even snel heen en weer in de regen zit er niet in, er moet gesjookt worden tot de moter warm is, anders wordt er niet meer gestart.
En last but not least, de kinderen kunnen niet mee wegens het ontbreken van gordels. Ook heel rustgevend.

En weet je... die 48 onbegrijpelijke knopjes op het dashboard van tegenwoordig? Dikke bullshit. Met 5 lampjes en 3 metertjes kom je overal.

K's post scriptum

Ik weet het niet hoor...
Ik geloof niet dat mijn draai ertussen zit...

K's draai

Nou dat was het dan. Afgelopen vrijdag mijn laatste werkdag en nu officieel werkloos. Of laten we het officieel in between jobs noemen, dat klinkt wat relaxter. Het was een bizarre laatste dag. Tranen en bloemen van de afdeling. Radiostilte van het management. Erg tekenend en precies de reden van vertrek, voor mij een bevestiging van de moeilijke beslissing die ik voor de zomer nam.

En nu? Ik heb nog geen boodschappen gedaan. Ik heb de was nog niet opgeruimd. Ik heb nog geen koffie gedronken bij mijn vriendin of de buurvrouw. Ik heb nog niet met mijn moeder gebeld. Ik ben nog niet in de zon gaan zitten met een boek. En ik ben zeker nog niet begonnen aan de grote opruimklus die boven op mij wacht. Want ik ben op zoek naar mijn draai. Die is kwijt.

Ik ga eens doelloos in de winkelstraat rondhangen. Kijken of ik daar iets kan vinden wat op mijn draai lijkt.

K's strakke wangen

Ik kan het niet. Een beetje gezellig de kinderen vanuit bed via ontbijttafel naar school helpen zit er op mijn wegbrengochtend gewoon niet in.

In de eerste plaats heb ik altijd haast. Hoe vroeg ik ook op sta, hoeveel ik ook voorbereid de avond vooraf, hoeveel kalmerende zengedachten ik mezelf ook opdring, ik kom altijd tijd tekort.

In de tweede plaats begrijpen mijn kinderen het concept haast niet. Vanaf het moment dat ik ze wakker maak moet ik ze naar het volgende moment coachen. Ik coach ze langs het plassen, afvegen, broek omhoog, broek dicht, o nee, hemd eerst in je broek, ja broek dus weer open, hemd erin, broek dicht, ja riem ook dicht, spoel je ook nog even door, via het brood eten, melk drinken, niet stuiteren voor het op is, wil je nog een boterham, wat wil je erop, wat wil je erop, wat wil je erohohop??? naar het schoenen aan, nee andersom, jas aan, hoezo moet je nog plassen dat hebben we toch net gedaan? En dat hun moeder als een dwaas om hen heen danst, met het zweet onder haar net gedouchte oksels, van tasjes inpakken naar staarten maken, van boterhammen smeren naar fles geven, dat stoort de kinderen niet in het minst. Haast? Opschieten? Ja maar mama, ik wil dat aapje mee naar school nemen, dat ligt nog boven. GGGrrr...

En zo gebeurt het me iedere keer weer dat ik tot op het bot geirriteerd richting school stier. En op het moment dat ik de eerste bekende tegenkom, die mij uiterst vriendelijk een heel goedemorgen wenst merkt ik dat mijn wangen strak staan van de irritatie. Ik heb wel 20 seconden nodig om mijn wangen van 'gggrrr' naar 'glimlachgoedemorgen' te krijgen. Echt veel te lang om een beetje 'kijk mij een relaxte moeder met 3 kinderen in de plooi op de vroege ochtend' terug te reageren.

K's kiendjes

F. vond het allemaal prima, dat geschrijf op Kaazlog, als het maar een beetje anoniem bleef. En foto's prima, maar wel een beetje onherkenbaar. Volgzaam als ik ben hou ik mij keurig aan de gemaakte afspraken. Maar nu word ik een beetje ongehoorzaam. Deze prachtige plaat moet toch echt de wereld in.

Wat zijn ze mooi hè.

K's 1e schooldag (voor de 2e keer)

Onder het motto "been there, seen it, done that" togen wij maandag met 2 meisjes aan de hand naar school. Met rechte rug, niet bang voor enig tranendal. Ik bedoel, die ongein hadden we 3 jaar geleden al doorgemaakt, toen de school nog nieuw was de juffen nog eng.

Eerst mikten we V. in haar klas. Een serieuze klas met blokken tafels met laatjes voor pennen en potloden. Ik voelde een oeps opkomen. Maar V. keek om haar heen, herkende haar vriendinnen en knikte ons bemoedigend toe, komt goed hier parents, no sweat. Ze greep een potlood en ging klaar zitten om te leren lezen en schrijven. Cool, zoals ervaren ouders dat doen, liepen we naar de klas van E.

We schoven ons frummeltje langs de nieuwe juf, zochten onze weg tussen de grote lummels door, kleuters die al maanden 4 zijn en zetten ons kleine meisje op een stoeltje in de kring. Daar zat ze. Met een bleek bekkie, haar duimpje in haar mond, keek ze om zich heen. E. was flink, ging niet huilen, zwaaide dapper toen we na 15 afscheidskussen de klas verlieten. Ik werd overvallen. Toch dat tranendal.