Ik kan het niet. Een beetje gezellig de kinderen vanuit bed via ontbijttafel naar school helpen zit er op mijn wegbrengochtend gewoon niet in.
In de eerste plaats heb ik altijd haast. Hoe vroeg ik ook op sta, hoeveel ik ook voorbereid de avond vooraf, hoeveel kalmerende zengedachten ik mezelf ook opdring, ik kom altijd tijd tekort.
In de tweede plaats begrijpen mijn kinderen het concept haast niet. Vanaf het moment dat ik ze wakker maak moet ik ze naar het volgende moment coachen. Ik coach ze langs het plassen, afvegen, broek omhoog, broek dicht, o nee, hemd eerst in je broek, ja broek dus weer open, hemd erin, broek dicht, ja riem ook dicht, spoel je ook nog even door, via het brood eten, melk drinken, niet stuiteren voor het op is, wil je nog een boterham, wat wil je erop, wat wil je erop, wat wil je erohohop??? naar het schoenen aan, nee andersom, jas aan, hoezo moet je nog plassen dat hebben we toch net gedaan? En dat hun moeder als een dwaas om hen heen danst, met het zweet onder haar net gedouchte oksels, van tasjes inpakken naar staarten maken, van boterhammen smeren naar fles geven, dat stoort de kinderen niet in het minst. Haast? Opschieten? Ja maar mama, ik wil dat aapje mee naar school nemen, dat ligt nog boven. GGGrrr...
En zo gebeurt het me iedere keer weer dat ik tot op het bot geirriteerd richting school stier. En op het moment dat ik de eerste bekende tegenkom, die mij uiterst vriendelijk een heel goedemorgen wenst merkt ik dat mijn wangen strak staan van de irritatie. Ik heb wel 20 seconden nodig om mijn wangen van 'gggrrr' naar 'glimlachgoedemorgen' te krijgen. Echt veel te lang om een beetje 'kijk mij een relaxte moeder met 3 kinderen in de plooi op de vroege ochtend' terug te reageren.
1 opmerking:
Zoooooo herkenbaar...
Een reactie posten