Na een bijzonder sportieve avond blaas ik even lekker uit op de bank. Ik kijk wat Hart van Nederland late editie en vouw de donkere was. Ineens zie ik iets voor de tv langs schieten. Iets op hoge poten. Iets een maatje te groot wat mij betreft. Weg is het weer, onder de verwarming gedoken. Ik doe net of ik gek ben. Het is weg. Het was er vast maar nu niet meer. Ik vouw de was en ga daarna slapen en morgen is het nog wegger dan nu. Ondanks mijn overtuigende peptalk hou ik stiekem de linkerhoek in de buurt van de tv in de gaten. Niks. Zie je wel.
Fuck. Komt dat loeder ineens van rechts aansjesen. De gedachte dat dit nummer 2 is ban ik meteen uit mijn systeem. Nu is het klaar. Hij vraagt om zijn doodvonnis. Ik ga staan, wiebel wat heen en weer, hoe ga ik dit varkentje wassen. Ik haat die monsters. Waarom eigenlijk? Ze doen toch niks? Ze eten de mugjes dat is toch hartstikke lief? Ik bekijk hem van een afstand. Hij heeft gewoon echt veel te veel poten. Definitely. Een dik boek, dat lijkt me een keurig moordwapen. Scheef van boven laat ik het boek vallen. Tot 3 keer toe mis. Sjors de spin heeft de freezestand aangenomen. Hij denkt waarschijnlijk dat een blinde gek het op hem gemund heeft: 'wat een kluns, als ik niet beweeg ziet ze me vast niet'.
Een andere optie is doodtrappen maar ik vind mijn voet te dichtbij mezelf, ik durf niet ik durf niet. Dan beweegt het beest richting Jonas. O nee, straks gaat Jonas hem opeten, o gatver, ik moet wat doen. Met dweil op stok prik ik de ellendeling tegen de open haard. Binnen een seconde zo plat als een dubbeltje. Lafaard. Mij een beetje de stuipen op het lijf jagen en dan niet eens terugvechten.
Volgens mijn collega leven ze in setjes. Ik weet daar niks van. Wat niet weet wat niet deert.
1 opmerking:
In setjes inderdaad. Ik hoop voor je dat dit het vrouwtje was. Die is namelijk groter dan het mannetje. Je mag me wel bellen hoor, zus.
Een reactie posten