Niet perse om ons als ouders in te dekken, maar toch wel om aan te geven dat het echt niet allemaal aan F. en mij heeft gelegen als V.'tjes opvoeding een mislukking blijkt te zijn.
V., E. en V.'tje spelen gebroederlijk met de lego. V.'tje is het óf ergens niet mee eens óf loopt over van liefde voor zijn zus en zet zijn tanden in E. haar schouder. E. schreeuwt het uit. Wrijft over haar pijnlijke schouder en kijkt beschuldigend naar haar ouders: "V.'tje bijt mij. Dat mag hij toch niet?!"
Nee natuurlijk niet. Het kind heeft helemaal gelijk. Ik neem mijn verantwoordelijkheid, spreek V.'tje bestraffend toe (terwijl ik door mijn knieën ga en een low tone of voice gebruik) en zet hem op de gang. Na, op een week na, 2 minuten haal ik hem van de gang af, leg gehurkt nogmaals uit dat hij niet mag bijten. V.'tje zegt dat hij het nooit meer zal doen en we doen de goedmaakhug. Om het helemaal correct af te ronden geef ik V.'tje de opdracht zijn zus een sorrykus te geven. Dat zal hij doen.
Ik loop de keuken in en verlies daardoor mijn zicht op de kamer en op de goedmaakhug tussen broer en zus. Terug in de kamer vraag ik V.'tje of hij E. een kus heeft gegeven. "Ja!" zegt hij. Maar als doorgewinterde moeder ga ik niet over één nacht ijs dus ik vraag E. of zij een kus heeft gekregen. "Ja!" zegt zij.
"OOh liegbeest", hoor ik V. tegen haar zusje zeggen.
"Ja nou", fluistert E. "ik wil helemaal geen kus".
1 opmerking:
Hahahahahaha! Ik hoor het ze zeggen, alle drie!
Een reactie posten