Hou ik op links een schuin oog op de log van vriendin A. om de laatste berichtgeving over haar zieke vader te volgen valt op rechts ineens een oud collega om.
Boem. 44 jaar, in elkaar gezakt, hartaanval, niet meer te reanimeren, dood. Laat achter: een vers getrouwde vrouw, 2 dochters en een enorme club verbijsterde vrienden, collega´s, oud collega´s.
Het blijft een lastig fenomeen, dood. Ondanks het feit dat het er bij hoort (één ding is zeker...) blijft het wat mij betreft liever iets voor de dikke zaterdageditie van de Volkskrant ("even de familieberichten lezen...") dan voor het echte leven, of in ieder geval mijn leven.
Ik vind de dood gewoon niet zo passen bij de meeste mensen met wie ik af en toe tot zeer regelmatig contact heb. Men is allemaal nog zo levend. En dan toch ineens niet.
De confrontatie is hard.
De realiteit rauw.
Het leven dood.
1 opmerking:
Lieve Kirsten, is dit ook een oud collega van mij? Ingewikkeld he...dood. En ook weer bijzonder, als ik nu bij Yarden bezie, dagdagelijks ben ik met dood bezig. En ondertussen kar ik met een invalide vader, die gewoon maar niet dood gaat, rond, en die heel verdrietig is.....ik vind leven ook wel ingewikkeld! En jij...hoe is het met je student, geef hem een dikke kus, ik wil graag nog eens koffie drinken met hem....lijkt me fijn! En met jou borrelen, eten en wat al niet en jij...lijkt je dat wat, ons diner van vorig jaar herhalen samen. Jij en ik aan het water daar in IJsselstein...ik trakteer...liefs Aniet
Een reactie posten