Toen ik afgelopen november voor de 824ste keer verdwaalde, al rijdend het verouderde stratenboek opvrat op zoek naar E2D5C op de kaart van Schiedam West kwam het over me. Dit kon zo niet langer doorgaan. Na mijn bevrijdende coming out, 5 jaar geleden, dat ook ik gewoon een vrouw ben die niet kan kaartlezen, moest ik maar eens stoppen met deze levensgevaarlijke capriolen, die meest van de tijd me niet eens dichter bij het einddoel brachten.
Dus ik vroeg voor mijn verjaardag een tom tom aan mijn echtgenoot. En aangezien mijn echtgenoot destijds nog geen student was kreeg ik acuut een hele mooie tom tom.
Mijn leven is zo rete overzichtelijk sindsdien. Ik zoef over binnenwegen, de kortste route naar Stampersgat, terug langs het water, bijgestaan door Willem die mij bemoedigend en zeer geduldig de weg wijst. En geen gezucht van Willem als ik eens een afslagje mis doordat ik de afstand verkeerd inschat, hij vraagt me vriendelijk te draaien en het nog eens te proberen.
Thuis aan tafel uit ik regelmatig mijn blijdschap over dit prachtige verjaarskado. V.'tje neemt dat serieus. Hij heeft bedacht dat hij zijn moeder best een beetje kan helpen. Dus als wij nu thuis vertrekken op de fiets roept hij bij de eerste bocht: "Deze kant op mama, deze kant op!" Hij is een tikje minder geduldig dan Willem en ook iets eigenwijzer: "Nee mama niet deez kant, die die DIEIEIEIE!!!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten