Na ruim 5 jaar neus snuiten, amandelen wegsnijden, niks ruiken, oorpijn, foto's maken, antibioticakuren en het betere neusstofzuigerwerk zat onze KNO arts met zijn handen in zijn haar. Hij wist het niet meer en besloot dat het tijd werd voor een bezoekje aan een serieuze professor kinder KNO arts. Ik was het daar helemaal mee eens. Want het is namelijk echt heel vreselijk erg en ook al veel en veel te lang. Dus jazeker moet daar een zeerweledelgeleerde professor naar kijken. Een huistuinKNO arts is natuurlijk niet goed genoeg om ons gigantische snotprobleem op te lossen. Ik hou namelijk niet van snot. Echt niet.
Met de uitnodiging van de professor in de ene hand en een nerveuzig kind in de andere hand liep ik het kinderziekenhuis binnen. Eindelijk zouden onze problemen echt aangepakt worden. Na jarenlang getob.
In de wachtkamer kreeg ik langzaam maar zeker wat minder praatjes. De meest vreselijke aandoeningen werden over mijn hoofd uitgewisseld door moeders van hele schattige kleine kindertjes. Jarenlange looporen, gehoorapparaten, het openklappen van een oor om bij de rotzooi te kunnen, uitgezogen holtes, poliepen, kystes, kwatsers en kwotsers. Godzijdank had ik een leesboek bij me waarin ik een half uur lang naar de zelfde zin staarde. "Ach", dacht ik nog: "dat beetje snot..."
Net voordat ik V. mee naar huis wou trekken ("We snuiten nog wel een keer extra schatje..") riep de professor ons binnen.
En het was goed hoor, dat de gezellige professormevrouw zich ontfermt heeft over V. haar snotprobleem. Want het is echt veel te veel en het klopt dat het al veel te lang duurt. Dus we gaan aan de bak. Weg met de snottebellen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten