Het was net iets langer dan 10 jaar geleden dat liefste vriendinnetje S. (samen met nog 3 belangrijke anderen), haar handtekening zette onder het huwelijk van F. en mij. Dat was fijn want zonder haar handtekening (en die van die 3 belangrijke anderen) was het hele feest niet eens begonnen. Kort daarop fluisterde ze mij in mijn oor dat die handtekening ook een jaarlijks weekendje weg garantie was. Onafhankelijk van wat wij allemaal zouden produceren.
Dus zo kwam het dat wij onlangs voor de 10e keer met onze bloedjes bij ze voor de deur stonden. Daar waar het 10 jaar geleden enkel een klein schattig babietje en een pupperig hondje betrof was het nu een driekoppige draak en een chagrijnige oude labrador. En daar waar het 10 jaar geleden enkel liefste vriendinnetje S. en echtgenoot was die we overvielen stond nu zoon D. eens te aanschouwen wie er allemaal aan het speelgoed kwamen zitten wat van hem en zijn broertje was.
Het voelde een beetje als een vijandige overname, die hele toestand die wij daar naar binnen fietsten. Maar op één of andere wonderlijke manier vindt iedereen het leuk. De 5 kinderen (jemig, waar komen die allemaal vandaan??) hebben het gezellig, de 2 honden lebberen lekker aan elkaars oor (ook al zijn ze een tikje grijs aan de neus), de eindeloos geduldige voorwaarden scheppende liefjes weten tussen al het zorgen door te genieten en wij... Wij zijn zo gelukkig. Wij hebben gewoon een heel weekend voor onszelf. Helemaal voor onszelf. Dat is toch retechique als je inmiddels 3 kinderen en een hond ergens onder moet brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten