En daar sta ik weer. Met mijn dikke keel. Ik geef hem een hand en wil hem eigenlijk graag bedanken. Voor dat hij mijn meisje heeft leren lezen en schrijven. En dat hij er een leuk jaar van heeft gemaakt. Dat het best even wennen was voor haar in het begin, zonder al die knutsel en speeluurtjes, maar dat ze heel graag naar school ging het afgelopen jaar, en dat dat zeker ook door hem kwam.
De emotie in het moment overvalt me ieder jaar weer. De overgang naar wéér een jaar verder, afscheid nemen van het vertrouwde, loslaten, kleine meisjes worden groot, de volgende verandering.... Ik weet niet wat het is maar het maakt dat ik me weinig welbespraakt voel. Het enige wat ik eruit gepiept krijg is een lullig "bedankt".
Het valt hem niet op want hij heeft zijn eigen verhaal. Hij wil me graag vertellen hoe hij vanochtend een beetje overdonderd werd door ons meisje. Ze was zo verdrietig. En toen hij haar vroeg waarom ze moest huilen pakte ze hem beet en zei hem dat ze hem zo zou gaan missen.
Ik heb hem niet vastgepakt en ben niet gaan huilen. Heb het keurig gehouden bij het schudden van de hand en het lullige "bedankt". De volwassen versie van moeite met afscheid nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten