K's dag in het ziekenhuis

Poeh....
Het was me het dagje wel.
We hebben de keelamandelen, de neusamandelen, 8 bakjes overgeefsel, 2 ijsstokjes, 6 omhulsels van zetpillen en 800 tranen achtergelaten in het ziekenhuis.
We gaan naar bed.

K's zenuwen

Nog 3 nachtjes slapen en dan is het zover. Samen met de KNO arts gaan we de groene snottebellen te lijf. We zijn helemaal pedagogisch verantwoord voorgelicht en geinformeerd door het ziekenhuis. Dat doen ze helemaal goed, niets dan lof. Maar toch... ze gaan wel knippen in MIJN kind. Het draaiboek van de dag staat in mijn geheugen geprent maar zorgt niet echt voor rust:

"Om 7 uur een licht ontbijt met beschuit en een kopje thee, daarna niets meer".

1. In de wetenschap dat V. nooit voor 7 uur wakker is op haar vrije woensdag, maak je je kind wakker voor een armoedig ontbijt of laat je haar nog een uurtje in heerlijke onwetendheid verkeren met als gevolg dat ze helemaal niets kan eten op deze dag?
2. In de wetenschap dat V. absoluut niet van een kopje thee houdt mag je je kind dan ook een roosvicee sapje geven?
3. Daarna niets meer... en een heel klein kinderkauwgumpje om goed te maken dat ze omkomt van de honger... ?

V. heeft er enorme zin in. Zij kijkt zo uit naar het moment dat ze niet langer de hele tijd verkouden is. En geef haar eens ongelijk. Maar moeten we V. eigenlijk niet vertellen dat het best naar is en dat het erg pijn in haar keel doet? Dat ze de eerste drie dagen om de 4 uur een zetpil in haar billen krijgt (iets wat over het algemeen voor de nodige hysterie zorgt). Dat ze waarschijnlijk helemaal geen zin heeft in al die ijsjes die we haar beloven?

Mama is een tikje nerveus.

K. zal het nooit begrijpen

M: We moeten de poort openmaken
V: Merlijhijn...
M: Ooh die kanonnen moeten kapot
V: Help nou mee dombo
M: Kom nou anders word ik dood
V: Waar ben jij?
M: Hier!
V: Waar heb je die bommen vandaan?
M: Yes we hebben hem
V: Kijk us...
M: Druk op die rode knohop
F: Pak ze jongens, pak ze....
M: Hoe kan ik daar dan bij...?
F:....
M: Ik kan er niet bij!!
V: Kom nou, schiet nou op
M: Hem, hem is de vijand
M: Hem moet ik verslaan
V: Oooh tjemis...
M: Hé ik heb een bom
V: Schieten nu!!
M: Nou V. door jou heb ik hem niet
V: Waar zijn de vliegtuigjes?

Moeders kookwekker: pieperdepieperdepieperdepiep

V: ........

M: ........

K's darmen

Een heleboel dingen begrijp ik of kan ik op z'n minst in de logica van het woord volgen...

...dat je enorm vaak enorm nodig naar de wc moet omdat het wandje tussen de blaas en de ronddraaiende baby erg dun is...
...dat je maagzuur krijgt van alles wat je na 1 uur 's middags eet omdat de baby je maag omhoog duwt...
...dat je bikinilijn een zigzagkromming wordt omdat je deze simpelweg niet kan zien tijdens het scheren...
...dat je als je wakker wordt een doorzakgevoel hebt omdat je langzaam maar zeker verandert in een weekdier...
...dat je huilt om Goede Tijden Slechte Tijden omdat je door de zwangerschapshormonen gewoon een labiele muts bent...

... ik begrijp het allemaal...

Maar waarom in hemelsnaam je darmen er gewoon mee uit scheiden op het moment dat je een kind in je buik draagt is mij een absoluut raadsel. Er gaat gewoon eten in, misschien nog wel meer dan normaal en waar blijft dat dan? Wordt alles met een inwendige staafmixer die navelstreng in gepompt om de baby te voeren? En dan nog, waarom komt datgene wat er dan alsnog wel uit moet niet gewoon lekker vlotjes? Wie heeft verzonnen dat je de hele dag het gevoel hebt dat je wel moet maar dat het slechts in 6 kleine moeizame porties het lichaam verlaat? En dan eigenlijk alleen nog maar als je daar uitgebreid de tijd voor neemt, met iets te lezen erbij...

Onbegrijpelijk.

K's contrast

En daar zit ik dan. Met mijn buik vol leven. Tegenover A. Met haar rug vol kwaad, haar lijf vol strijd.

Het zorgt voor mooie intense momenten. Gesprekken die uitmaken. Echt contact. Warmte. Ik wil er niets van missen.

Terwijl ik zo graag zou willen dat het niet zo was.

V's kijk op

Achtereenvolgens:

• haar broertje (under construction)
• haar moeder
• haar zelf

K's werkelijkheid

Het is zo onwerkelijk dat je doorgaat. Doorwilt ook. En dat dan een deel van je gedachten uitbesteed wordt. Niet beschikbaar voor actuele acties, gewoon chronisch elders.

Het is zo onwerkelijk dat dit onderdeel wordt van de werkelijkheid van je leven. Dat je het ingepast krijgt terwijl het altijd ver van je bed was.

Het is zo onwerkelijk dat je gewoon kan bellen terwijl de ander een infuus chemo toegediend krijgt. En dat de belangrijkste vraag is of haar haar al uitvalt of de pijn minder wordt en of ze goed geslapen heeft.

Het is zo onwerkelijk dat een gezond iemand zo ziek kan zijn.