Die buik is inmiddels natuurlijk niet meer te missen. Dat weet ik, dat zie ik in iedere spiegel, dat voel ik bij iedere trap en ook nog als ik mijn sokken aantrek. Dus wat mij betreft is het niet noodzakelijk dat Jan en Alleman mij daar bij iedere ontmoeting aan herinnert. Maar goed, het is natuurlijk wel lief, vol aandacht en attentie en het is (gezien mijn labiele reactie op de wereld) vast ook niet goed als er geen aandacht aan besteed wordt. Dus vooruit dan maar. Ik glimlach wel en aai liefkozend over mijn ingepakte zoon.
Maar niet alles is vooruit dan maar. Een bolle buik als de mijne heeft een enorme aantrekkingskracht op vrouwen waar ik normaal gesproken met een hele grote boog omheen loop.
Vrouwen die over het schoolplein schreeuwen: "Hij wordt steeds dikker hè!"
Vrouwen die aan mij vragen hoe het gaat om, zonder één seconde op antwoord te wachten, te beginnen over hoe heerlijk hun zwangerschap was, hoe fijn ze het vonden om ongelimiteerd dik te kunnen worden, hoe erg ze hun buik missen, nog steeds.... na 5 jaar...., hoe graag ze nog één keer zwanger zouden willen zijn maar ja, liever niet nog een kind willen, wat een dilemma.
Vrouwen die, zonder dat ze je echt kennen, aan je buik voelen en verontschuldigend opmerken dat ze dat nou eenmaal niet kunnen laten als ze een buik zien.
Een buik zien.... En dat is nou precies hoe ik me dan voel. Een buik. Niet meer en niet minder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten