V. fietst.
Zelfstandig.
Op het pleintje achter het huis wel te verstaan.
V. is 5 jaar, 7 maanden en 10 dagen.
Dat het er nog van gekomen is, merkte de buurvrouw op.
Het blijft voor ons, als ouder, af en toe lastig dat onze oudste dochter een enorme angsthaas is als het op beweging aankomt. F. en ik kunnen het gewoon niet volgen. We begrijpen de angst niet en dat maakt het lastig op een opvoedkundig verantwoorde manier ons kind tegemoet te treden. Voordat we het door hebben, staan we te zuchten, slaan we onze ogen wanhopig naar de hemel op en raken we duidelijk merkbaar geïrriteerd. Dit helpt allemaal niet. Voor geen meter.
Soms verzamelt één van ons de moed om met V. aan de slag te gaan. Praten, vleien, prijzen, volharden, toespreken, chanteren, alles komt uit de kast. En het helpt allemaal niet. Voor geen meter.
Uiteindelijk bepaalt V. haar eigen tijd. Dat was al zo toen wij haar met alle wil van de wereld aan het lopen wilden krijgen en het is nog steeds zo met haar eerste zelfstandige fietstochtje. Op een dag is het zover. V. geeft aan het zelf te willen doen, accepteert geen hulp, hoeft niet omgekocht te worden en daar gaat ze.
Ze is een held.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten