Op het moment dat het behandelplan voor A.'s kanker werd uitgerold was het duidelijk dat haar laatste chemokuur ongeveer zou samenvallen met de geboorte van V'tje. Met het groeien van mijn buik kwam het einde van haar strijd dichterbij. Gister was A. hier en kon ze, terwijl het laatste chemogif zijn werk doet in haar lijf, de kleine man vasthouden.
Mooi. Een sterke vrouw, de kanker achter zich latend, met haar armen vol nieuw leven. Twee bolletjes met weinig haar, "kom maar op", leken ze te zeggen, "we zullen de wereld eens wat laten zien".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten