K's stilte

Ik ben er gewoon een beetje stil van.
Het wondertje van het derde kind.

Bij kind 1 was ik gewoon in shock, van de wereld. Ik kan me nog herinneren dat ik na een dag of 9 voor het eerst naar buiten ging en de wereld totaal veranderd vond. Het zal alles te maken hebben gehad met mijn kijk erop. Het gevoel wat zich, in de 9 dagen dat ik moeder was, van mij meester had gemaakt plaatste alles in een ander licht. De kwetsbaarheid, het gevoel dat je hart open en bloot boven op je hoofd ligt, voor iedereen te raken, allemaal door de liefde voor dat kleine wezentje wat compleet afhankelijk van je is.

Bij kind 2 maakte ik me vooral zorgen over de toereikendheid van mijn liefde, stel dat alles al in kind 1 gepompt was. Niets bleek minder waar. Op het moment dat E. op mijn buik lag bleek de liefde zich te vermenigvuldigen naar meer dan veel en was er genoeg. Opnieuw dook ik in die wederzijdse afhankelijkheid, het gesnuffel aan elkaar. Moeite met afgeven, mensen, anders dan mijn eigen lief, toelaten in de zorg voor de baby, zo makkelijk te raken in alles waar ik zelf weer aan moest wennen.

Na een paar maanden onstaat bij mij de behoefte naar vrijheid en losmaken. De borstvoeding moet stoppen, ik wil weer aan het werk en ik geniet van het groter worden van de baby. De liefde blijft, de kwetsbaarheid neemt af. En bij het terugkijken naar de eerste maanden is dat met tederheid en zonder weemoed.

Vanuit dit gevoel begon ik aan kind 3, me vooral verheugend op de actie met de baby, als hij straks wat groter is. Geen shock deze keer, geen zorgen over de hoeveelheid liefde, maar wel vooraf al de behoefte aan vrijheid en losmaken, want dat is waar ik me meer mijzelf bij voel. En nu we er weer middenin zitten, vol in de afhankelijkheid, de symbiose in haar volle hevigheid aanwezig, ben ik er gewoon een beetje stil van. Mijn hart ligt weer open, ik voel me klein en kwetsbaar maar sterk als een leeuw voor dit kind. Mijn zoon.