V. is sinds het weekend niet helemaal lekker. Gewoon snotterig, klein hoestje, af en toe wat hese stem, een stevige verkoudheid noemen we het maar. Ze is te verleiden tot wat spelen maar ze is toch met name wat hangerig op en rond de bank te vinden met, jawel, de blik strak op de televisie. En natuurlijk is het zo dat een kind met de zware ellende in het lijf hier de godganse dag televisie mag kijken maar een kind mag niet ziek zijn om de godganse dag televisie te kunnen kijken. Ik bedoel, dat zou toch de omgekeerde wereld worden.
Dus gister op school gemeld dat ze niet helemaal oke is maar ook niet ziek nou ja je kent het wel kijk het maar aan en als het echt niet gaat bel maar. Om half 3 is V. door buurvrouw E. van school gehaald (aan 2 kanten oorpijn, zware ellende) en toen ik om 4 uur met een bezwaard gemoed thuis kwam stond ze te springen in de kamer. Jaja. Gisteravond een ernstig gesprek gevoerd over ziek zijn of niet. Over wat dat dan betekent en wat niet. En dat ze natuurlijk altijd naar huis mag als ze ziek is en dat wij dan voor haar zorgen. Zeker. Natuurlijk. Met liefde.
Vanochtend geen centje pijn, iedereen zingend weggebracht en net voor half 12 gaat de telefoon. School....
Tijdens het boterham eten op het bankje in de tuin kreeg V. al wat meer praatjes.
Maar ze ligt in bed.
Met haar pyama aan.
Zich kapot te vervelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten