Ik moet zeggen dat er een hoop dingen duidelijk worden sinds V.'tje in ons gezin is. Zo had ik al uitgelegd waarom ik nu begrijp dat de Symphony Light & Motion Mobile maar tot 5 maanden geschikt is. Inmiddels begrijp ik ook waarom er een tuigje in een wipstoeltje zit. En toch wel de grootste ontdekking is dat de potjes van Olvarit helemaal niet veel te groot zijn. Sterker nog, ze zijn te klein. Bij het bereiken van de bodem vindt V.'tje het nog lang niet genoeg. Nog lang niet. Hij is er zo van over de emmer dat hij gaat krijsen. Zo hard als ik dacht dat alleen meisjes kunnen krijsen, wat dan weer niet zo blijkt te zijn. Het voeren van een potje is serieuze business. Geen denken aan dat er tussendoor iets anders mogelijk is, zoals even wat te drinken halen, aan mijn neus krabben of de zelfs andere kant opkijken. V.'tje duldt geen enkele vorm van vertraging. Met mijn tong op mijn knieën hijs ik het stoofpotje met tomaten naar binnen.
Dit is nogal nieuw voor mij. Zo hongerig zijn wij niet in de familie. Dacht ik. Tot mijn schoonvader laatst uit de school klapte. Als F. vroeger gevoerd werd ging dat met het bakje onder zijn kin en werd de prak achter elkaar naar binnen geschoven. Geen pauze, geen geteut, anders zette F. een keel op. Kijk. Het arme kind is gewoon erfelijk belast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten