Ik zit in het zonnetje op het schoolplein (geen stress, zonder moeders... het is zondag), V.'tje zit tegenover me in zijn wagen. Ik haal het vuil onder mijn nagels vandaan. Check mijn decollete op oneffenheden die ik weg kan peuteren. Froemel wat in mijn oor. En wou dat ik wat te lezen bij me had. Of dat ik even een tukje kon doen.
V.'tje zit het tuigje van de kinderwagen te bekijken. Heel aandachtig. Aan de voorkant, aan de achterkant, hij sabbelt er eens op. Houdt het wat verderaf. En dan ineens weer heel dichtbij. Oneindig interessant is het.
Waarom kan ik dat niet meer? Gewoon een beetje zijn. Samen met een tuigje. Natuurlijk kan ik dat wel. Ter plekke besluit ik alleen maar te zijn. In de zon te zijn. Met mijn zoon te zijn.
Ik pak het voetje van V.'tje vast, sluit mijn ogen, richt mijn gezicht naar de zon en ben.
Tuurlijk. Echt dus niet. Terwijl ik daar een beetje zijn zit te faken zit ik stiekem deze log te maken. Dus.
1 opmerking:
Hoi K,
volgens mij is jouw hele blog juist het toppunt van 'zijn' omdat het je dwingt eens stil te staan bij de dingen die je altijd automatisch doet of denkt. Volgens mij ben jij hartstikke aan het ZIJN!
Groetjes
Ing
Een reactie posten