Het viel echt niet mee om weg te komen. Om het kleine mannetje, mijn dotje liefje poepje allesie schatje knuffeltje af te staan aan opa en oma en zonder hem te vertrekken. Of ik daarvan ziek werd zullen we nooit weten maar dat ik me beroerd voelde op de dag van vertrek was een feit. En toen we er eenmaal waren was het goed.
Want wat is nou mooier dan...
... achter je dochter aan skieën die zingend de berg af skiet
... 's ochtends in de verse sneeuw in de zon op de berg staan en 's middags in diezelfde zon in de tuin liggen
... 2 kabouters met skihelm in de bambiclub
En dan, na een heerlijke week, ook nog gillend naar huis willen zodat je dat kleine hummeltje weer fijn kan knijpen.... beter kan het toch niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten