Er zijn van die momenten dat ik ineens overvallen word door de welbekende brok in de keel. Met moeite houd ik de tranen binnen. En dat allemaal omdat het moment me confronteert met het ouder worden van mijn kleine grote meis.
Het uitzwaaien bij de schoolreisbus, die keer dat ze uit school kwam met het verhaal over een papa die dood was gegaan, de solozang op de weeksluiting, het groothouden na een valpartij.
Gister was het er weer. V. liep de Sluizenloop en sprintte het laatste stuk naar de finish met een fanatisme waar menig renner jaloers op mag zijn. Door emotie overmand kreeg ik er slechts 1 foto uitgeperst. Met een grote rose mevrouw op de voorgrond. Maar V. komt eraan, ze sprint de foto in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten