Poeh.
Er zijn dagen bij dan ben ik echt niet te pruimen. Het chagrijn schiet zeg maar mijn omgeving in. Aan het eind van de dag voel ik dat de spieren in mijn hoofd het moeilijk hebben doordat ze de hele dag mijn hoofd in elkaar gefrommeld hebben. Mijn stem is onnatuurlijk laag door al het gegrom en geblaf om me heen. En ik ben moe, zeker niet voldaan.
De kinderen lijken hier geen last van te ondervinden. Ze voelen wel een stukje labiliteit bij mama waardoor ze wat meer op zoek gaan naar grenzen en rekbaarheid (waardoor ik, inflexibel als ik ben, nog strenger en onrechtvaardiger word). Maar er zal nooit eens een kind tegen mij zeggen: "Jezus moeder, kan het misschien een tikje vrolijker?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten