Het zijn denk ik de meest vreemde dagen uit een leven, de dagen voor, rond en na de uitgerekende datum. Alles is klaar, het wachten is op het eerste initiatief van de kleine man. Omdat je wacht denk je bij alles wat er buiten je eigen initiatief om gebeurt (zoals de telefoon die gaat, de post die komt, iemand die langskomt, een smsje), Ha daar is het... Zo zinloos allemaal. De tijd kruipt voorbij en vol verwachting val je 's avonds in slaap om vervolgens 's ochtends teleurgesteld wakker te worden. Weer niks....
Aangezien ik tjokvol gierende hormonen door het leven ga is mijn gedrag op zijn minst vreemd te noemen. Zoals woensdag. Het begon 's ochtends met wat lichte kritiek van F., waar ik normaal aardig mee uit de voeten kan maar nu dus niet. De rest van de dag was een tranendal. Buiten alle proportie E. gecorrigeerd, E. schrok zich het apezuur en was het eerste half uur niet meer te kalmeren. O sorry sorry. Gehuild omdat het regende, gehuild omdat zus niet kwam, gehuild omdat zus toch kwam, gehuild omdat E. zo huilde, gehuild omdat... weet ik veel. Donderdag was beter, de zon scheen buiten en ook binnen. Zowaar erg hard moeten lachen om V. die met haar karatetechnieken haar vader torpedeerde. In de C1000 getrakteerd op een paar aardige indalingsweeën waar F. vervolgens enorm zenuwachtig van werd. En dan vandaag, een heerlijke rustige dag die ik heb gevuld met het afspoelen van het buitenspeelgoed, het weggooien van oude viooltjes en tomatenplantjes en het schoonspuiten van de tuinbanken en de tuintafel. Echt compleet zinloos in deze periode van regen en meer regen maar desalniettemin zeer bevredigend.
Het effect van mijn gedrag is dat F. van pure zenuwen niks anders meer kan dan een potje schieten, V. vanmiddag in bed doorbrengt en E. alle appels met zeep wast. Ik sleep de hele familie mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten