Aangezien V.'tje altijd wakker wordt met een grote knaag in zijn maag schuiven wij meteen na het ontwaken een enorme hoeveelheid Olvarit naar binnen. Het avondeten is op dat moment meestal nog under construction. Maar gister was dat anders.
Gister hield de megamiddagslaap van V.'tje pas op toen we gingen avondeten. Dus eindelijk kon hij aanschuiven. En dat gaan we vaker doen want de onzekerheid over mijn kookkunsten (gevoed door de miesmuizerigheid van mijn beide dochters) verdween als sneeuw voor de zon.
V.'tje heeft gejuicht voor mijn andijviestamppot. Na de eerste hap keek hij met grote glimogen de tafel rond, stak 2 handen de lucht in en jubelde een vreugdelied. Zijn mond ging wagewijd open voor de volgende hap en achter elkaar sloekte hij de berg stamppot weg. Het enige waar hij af en toe tijd voor maakte was een kreet van verrukking.
Ik wist het wel. Ik kan echt keilekker koken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten